آیا زیارت جامعه کبیره مستند است؟
مستند بودن روایت زیارت جامعه کبیره و صحت صدور آن از معصوم را می توان از چند روش به دست آورد:
۱. بررسی سند روایت (افرادی که روایت را از امام معصوم نقل کرده اند).
۲. قوت محتوا و متن روایت.
۳. پذیرش عالمان و محدثان بزرگ شیعه و نقل آن در کتاب های معتبر حدیثی شیعه.

یکی از مباحثی که به عنوان مقدمات رایج در استنباط احکام شرعی مطرح می باشد، روایات را در ارزش سند به چهار دسته عمده «صحیح، حسن، ثقه و ضعیف» تقسیم کرده اند. هر چند در این دسته بندی ها تفاوت هایی دیده می شود.[ کاظم مدیرشانه چی، علم الحدیث و درایه الحدیث، قم: دفتر انتشارات اسلامى.] عالمان رجالی و حدیثی در طول تاریخ کتابت حدیث و داوری بر آن تلاش کرده اند تا نسبت به صدور حدیث از معصوم اطمینان به دست آورند.
درباره ادعیه و زیارت ها نیز فقیهان و محدثان در صدور متون بلندی مانند دعای کمیل و زیارت جامعه و… کمترین تردید را روا نداشته اند.
سند زیارت جامعه به نقل از مرحوم شیخ صدوق(رحمت الله علیه) – که از اعاظم کم نظیر حدیثی شیعه است – در کتاب معتبر من لایحضره الفقیه – که از کتب اربعه شیعه به شمار می رود – و به همین سند در التهذیب که از کتب اربعه شیعه و نوشته مرحوم شیخ طوسی(رحمت الله علیه) است وارد شده است.
مرحوم صدوق در کتاب دیگرشان به نام عیون اخبار الرضا(علیه السلام) همین زیارت را با سندشان نقل کرده اند که چنین است: «عن علی بن احمد الدقاق و محمد احمد السنانی و علی بن عبداللّه الوراق و الحسین بن ابراهیم المکتب جمعیاً عن محمدبن أبی عبداللّه الکوفی و أبی الحسین الاسدی عن محمدبن اسماعیل البرمکی عن موسی عمران النخعی قال قلت لعلی بن محمد…».
اگرچه نگارش کتاب های اربعه شیعه در قرن چهارم و پنجم به پایان رسیده است اما صاحبان کتب اربعه با دسترسی به ۴۰۰ کتاب و اصل معتبر که در زمان ائمه(علیهم السلام) نگارش یافته بود و توسط صحابیان ائمه(علیهم السلام) با دقت منتقل گردیده بود، این کتاب ها را نوشته اند و این یکی از امتیازات حدیثی شیعه است که ائمه(علیهم السلام) تا سال ۲۶۰هـ حضور مستقیم و بی واسطه در میان مردم داشته اند و به بیان احکام و معارف حقه و تفسیر قرآن پرداخته اند و نیز در غیبت صغری امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) کتاب الکافی به نگارش درآمد؛ یعنی شیعه تا قرن چهارم هجری با ائمه اهل بیت(علیهم السلام) که ترجمان وحی و مبین شریعت بوده اند در ارتباط بوده و از انوار قدسی آنان بهره می گرفته است و این ارتباط در رشد و بالندگی عقاید و معارف شیعه تأثیر بسزا و شگرفی داشته است.