فستینگ برای ابتلا یا پیشگیری از سرطان تاثیر دارد؟

فستینگ یا روزه متناوب به معنای جابه‌جایی بین زمان خوردن و نخوردن است. فستینگ می‌تواند با افزایش خطر ابتلا به سرطان به ویژه اگر چرخه‌های فستینگ و تغذیه مجدد در طول زمان تکرار شوند، ارتباط داشته باشد.

رژیم فستینگ می تواند به کاهش وزن، بهبود فشار خون و سطح قند خون و متعاقبا کاهش خطر ابتلا به دیابت و بیماری قلبی کمک کند.فستینگ طولانی مدت در برخی از بیماران مبتلا به سرطان بی خطر است و ممکن است به طور بالقوه بتواند رشد تومور را کاهش دهد.

دیدگاه فعلی در مورد رژیم فستینگ این است که می تواند مفید باشد اما کارشناسان معتقدند تحقیقات بیشتری لازم است.

از مزایای کوتاه مدت مانند کاهش وزن و سلامت کلی بهتر به خوبی پشتیبانی وجود دارد. اما ما به طور کامل اثرات بلندمدت آن را درک نمی کنیم، به خصوص زمانی که صحبت از خطر سرطان و سایر مسائل مربوط به سیستم ایمنی باشد.

از آنجایی که روش‌های مختلفی برای رژیم فستینگ وجود دارد و مردم به آنها واکنش‌های متفاوتی نشان می‌دهند، ارائه توصیه‌هایی که برای همه مفید باشد، دشوار است. از آنجایی که اکثر افرادی که در این مطالعات شرکت کردند اضافه وزن داشتند یا دیابت یا سایر مشکلات سلامتی داشتند، نمی دانیم که چگونه نتایج در مورد جمعیت گسترده تر اعمال می شود.

رژیم فستینگ برای افراد سالم به طور کلی بی‌خطر در نظر گرفته می‌شود اما برای همه افراد مناسب نیست به ویژه آنهایی که شرایط پزشکی خاصی دارند. همچنین برای زنان باردار یا شیرده و افرادی که سابقه اختلالات خوردن دارند. بنابراین قبل از شروع هر برنامه فستینگ با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید.

نشریه تخصصی «مدیکال اکسپرس»، در مطالعات انجام شده روی افراد مبتلا به سرطان، فستینگ برای محافظت در برابر عوارض جانبی شیمی درمانی و بهبود اثربخشی درمان های سرطان و کاهش آسیب به سلول های سالم گزارش شده است.

ثابت شده است که فستینگ طولانی مدت در برخی از بیماران مبتلا به سرطان بی خطر است و ممکن است به طور بالقوه بتواند رشد تومور را کاهش دهد.

بخشی از مطالعات روی حیوانات نشان داده است که رژیم فستینگ می تواند به کاهش وزن، بهبود فشار خون و سطح قند خون و متعاقبا کاهش خطر ابتلا به دیابت و بیماری قلبی کمک کنداز سوی دیگر، برخی از کارشناسان احتیاط را توصیه می کنند. مطالعات روی موش‌ها نشان می‌دهد که رژیم فستینگ می‌تواند سیستم ایمنی را تضعیف کند و بدن را کمتر قادر به مبارزه با عفونت کند که به طور بالقوه منجر به پیامدهای بدتر سلامتی در افراد بیمار می‌شود.

با این حال، در حال حاضر هیچ مدرکی مبنی بر افزایش خطر ابتلا به عفونت های باکتریایی در انسان وجود ندارد.