عاقبت کار انکار کننده امامت ائمه (ع) از دیگاه قائم

امام زمان(علیه السلام) می فرمایند: «لَیْسَ بَیْنَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ بَیْنَ أَحَد قِرابَهٌ، وَ مَنْ أَنْکَرَنی فَلَیْسَ مِنّی، وَ سَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح؛ بین خداوند عزّوجلّ و هیچ کس قرابت و خویشاوندى نیست، هر که مرا انکار کند از من نیست، و راهِ او راه فرزند نوح است.»[۱]

این عبارت، بخشى از جواب هاى امام زمان(علیه السلام) به پرسش هاى اسحاق ابن یعقوب است. از جمله ى آن سؤال ها، سؤال از حکم کسانى است که از اهل بیت و نسل پیامبرند و از فرزندان عموى آن حضرت شمرده مى شوند، ولى منکر امام زمان اند. او مى پرسد: «آیا با وجود این که منکران حضرت، از ذرارى پیامبرند، گمراه اند یا نه؟» حضرت(علیه السلام) در جواب این سؤال به نکته اى اشاره مى کند و مى فرماید:
میان خدا و هیچ کس، قرابت و خویشاوندى وجود ندارد که به جهت آن درباره اش ملاحظه ى خاصى صورت گیرد؛ لذا اگر فردى نافرمانى خدا را کند ـ هر کس که باشد ـ سرنوشتش دوزخ است.
یکى از موارد نافرمانى خدا، انکار امامت امام زمان یا انکار وجود اوست. آن که این نظر را داشته باشد، راهى را که مى پیماید، راه فرزند نوح است. او به هر جا پناه برد، نجات نیابد؛ همان گونه که کوه بلند، فرزند حضرت نوح را نجات نداد.
این حدیث را روایتى که شیعه و سنّى در کتب روایى خود آورده اند، تأیید مى کند؛ و آن این که پیامبر اکرم(صلى الله علیه و آله) فرمود:
مَثل اهل بیت من، مَثل کشتى نوح است، هر کس سوار بر آن شود، نجات مى یابد و کسى که از آن تخلّف کند، غرق مى شود.[۲]

پی نوشتها:
[۱]. کمال الدین، ص۴۸۴، ح۳ ؛ الغیبه، طوسى، ص۲۹۰، ح۲۴۷ ؛ احتجاج، ج۲، ص۲۸۳ ؛ کشف الغمه، ج۳، ص۳۳۹ ؛ إعلام الورى، ج۲، ص۲۷۰ ؛ الخرائج و الجرائح، ج۳، ص۱۱۱۳ ؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۸۰، ح۱۰.
[۲]. بصائر الدرجات، ص۳۱۷، ح۴ ؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۵۱.