برچیده شدن بنای دنیا در قیامت با صیحه دنیوى

در هنگام ظهور قیامت صَعْقَه که بر مردم زده می شود و بناى دنیا برچیده می شود و دنیا مضمحل می گردد، آنرا نفخ در صور نمى گویند.

در هنگام ظهور قیامت صَعْقَه که بر مردم زده می شود و بناى دنیا برچیده می شود و دنیا مضمحل می گردد، آنرا نفخ در صور نمى گویند؛ بلکه در بعضى از آیات قرآن به صَیْحَه تعبیر شده است ولیکن نه صیحه برزخی: «إِن کَانَتْ إِلاَّ صَیْحَهً وَ ‘ حِدَهً فَإِذَا هُمْ خَـ’مِدُونَ؛ براى برچیدن اساس دنیا غیر از یک صیحه چیز دگرى نیست؛ که بلافاصله و درنگ، همه افسرده و ساکت و خمود و مرده اند» (آیه ۲۹ سوره یس).

«مَا یَنظُرُونَ إِلاَّ صَیْحَهً و’حِدَهً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ یَخِصِّمُونَ * فَلاَ یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَهً وَ لاَ إِلَی’ أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ؛ هیچ ترقب و انتظارى را ندارند مگر یک صیحه واحده که درحالیکه آنها با یکدیگر خصومت مى کنند آنها را فرا گیرد؛ بطوریکه قدرت بر وصیت کردن و یا رجوع و ملاقات خانواده خود را نیز نداشته باشند» (آیات ۴۹ و ۵۰ سوره یس).

پس بنابراین، سه صیحه زده می شود: یک صیحه دنیوى و دو نفخ صور: نفخ إماته و نفخ إحیاء. اما آن صیحه دنیوى که در اثر آن مردم روى زمین مى میرند، در قرآن مجید تعبیر به صاخَه شده است: «فَإِذَا جَآءَتِ الصَّآخَّهُ * یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ * وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ * وَ صَـ’حِبَتِهِ وَ بَنِیهِ؛ پس زمانى که صداى کوبنده (صاخّه ) پدیدار شود، روزى است که مرد از برادرش فرار می کند، و از مادرش و پدرش می گریزد، و نیز از زن و فرزندانش گریزان است» (آیات ۳۳ تا ۳۶ سوره عبس).

و نیز از آن تعبیر به نَقْر و زَجْر شده است: «فَإِذَا نُقِرَ فِى النَّاقُورِ * فَذَ ‘ لِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ * عَلَى الْکَـ’فِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ؛ پس چون در ناقور (بوق ) دمیده شود، پس آن روز، روز مشکل و سختى است، و بر کافران آسان نیست» (آیات ۸ تا ۱۰ سوره مدثر).

«فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَهٌ وَ ‘ حِدَهٌ فَإِذَا هُمْ یَنظُرُونَ؛ پس غیر از یک زجره اى نیست که همه زنده شده و نگاه مى کنند» (آیه ۱۹ سوره صافات). و نیز به نداى منادى از آن سخن رفته است: «وَ اسْتَمِعْ یَوْمَ یُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَکَانٍ قَرِیبٍ؛ و استماع کن در روزى که منادى از مکان نزدیک ندا می کند» (آیه ۴۱ سوره ق).

کتاب معاد شناسى جلد ۴، صفحه ۱۷۳ تا ۱۷۴