چرا این همه گفتگو از آخرالزمان در عصر حاضر وجود دارد؟

هیچ نیازی به آگاهی ژرف درباره آیات و روایات و یا جمله اخبار آخرالزمانی ادیان و ملل و یا حتی آمار و ارقام مربوط به حوادث و وقایع جاری و ساری که پهنه حیات بشری را در محاصره خویش آورده نیست. در واقع، اینهمه شرط ضروری درک این نکته نیستند که؛ بشر امروز، در عصر حاضر در «آخر زمان» از مقطع آخرالزمان بسر می برد.

همه در همه جا با صرافت طبع، تجربه عینی و ملموس وقایع و حوادث، مشاهده گستره و ژرفای ابتلائات، به این نکته رسیده اند و به انحأ مختلف درباره اش سخن به میان آورده اند که؛ هستی آبستن حوادث شگرفی است و اینهمه جنجال و هیجان در عرض و طول کره خاک و در گستره عوالم موجود امّا پوشیده از چشم اغیار، حاصل و محصول همین امر است. شاید از همین روست که طی دو سه دهه اخیر، بیش از تمامی سالها و قرون گذشته درباره آخرالزمان، حادثه شریف ظهور، منجی موعود و جهان پس از ظهور سخن به میان آمده است.

آثاری نگاشته شده، قلمهایی به راه افتاده و دلهایی متوجه و متذکر این امر گشته است. شاید کسی بگوید: فراوانی بحرانها و واهمه روزافزون آنها چونان اعصار کهن، اذهان را متوجه معنا و مفهوم آخرالزمان ساخته است. چونانکه در گذشته نیز، در مقاطعی خاص، در وقت هجوم بلا و ابتلاء بشر به یاد آخرالزمان و ظهور منجی افتاده است. لیکن، اجازه می خواهم عرض کنم؛ گستره و ژرفای همه گیر این حوادث در همه نقاط عالم و در میان همه کس( در شرق و غرب) آنهم به بزرگی، شدت وحدّت غیرقابل تصور کنونی، خود حکایتگر تفاوت همین ماجرا با گذشته است. شاید توزیع و فراوانی گفت وگو از فتنه های آخرالزمان و ضرورت حضور مردی که می تواند بشر را از اینهمه ابتلا خلاصی بخشد، خود یکی از دلایل صحت درک عمومی مردم جهان درباره این امر است.

چنانچه معنا و مفهوم انتظار، احساس ضرورت حضور انسانی کامل برای ارتقاء ابناء بشر از درکات اسفل به درجات علیا و خلاصی آنها از دام ظلم و ظلمت، مانند تجربه درد و رنج و تباهی و فساد در میان بشر مشترک نبود، اعلام نیاز، فریاد استغاثه، ندبه های دلتنگی، قصه های دوری و هجران و بالاخره طلب عمومی و عام برای دستیابی به روز رهایی نیز فصل مشترک میان آدمیان نبود. همان که به نحو عجیبی در این دوره و عصر& ظهور و بروز کرده است.

این امر مخصوص به ساکنین ایران و یا شرق اسلامی نیست. بلکه، اعلام طلب عمومی حسب همان سه امر مذکور است:

۱. وجود مفهوم مشترک انتظار میان انسانها؛

۲. احساس ضرورت حضور انسانی کامل برای ارتقاء؛

۳. تشخیص و تجربه ظلم و ظلمتی که طلب عدالت و روشنایی را سبب می شود.

آنچه که از آن به عنوان «عوامل موثر در بسط گفت وگو از آخرالزمان» (آن هم در زمان ما) می توان از آن یاد کرد موارد زیر را شامل می شود:

۱ـ ظهور تمام قد بحران در جهان معاصر: بشر امروز بحران زده است. در بحران به دنیا می آید، در میان بحران می زیید و با بحران از دنیا می رود. و این بحران نیز صورت های مختلف خود را بارز ساخته است از جمله:

الف) بحران ائیدولوژیک: بن بست کلیه نظام ها و ائیدولوژیهای سیاسی و اجتماعی که داعیه نایل ساختن انسان به قدری از عدالت، امنیت و عافیت را داشتند، تنها یکی از انواع بحران های جاری است که جان و جسم آدمی را افسرده کرده است.

شکست کلیه ائیدولوژیهای مجرب، طی ۴۰۰ سال اخیر و در آخرین دهه از قرن بیستم، سقوط کمونیسم؛ بالاخره بشر را مستعد پذیرش شکست، بن بست و بحران ائیدولوژیها ساخت. و شاید از همین روست که جملگی خلق جهان بی هیچ شرح و تفسیر، از عمق جان مفهوم این مصرع از اشعار حافظ شیراز را بیان می دارند که:

شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی

مردی از خویش برون آید و کاری بکند

ب) بحران اخلاقی و هویت: این بحران انسان «ندانم به کجا»، معلق، فرسوده، بیمار و مبتلاست که در میان امواج متلاطم مفاسد و فجایع چون کاهی بر پهنه دریای متلاطم از این سو به آن سو در می غلطد.

اگر کسی حوصله کند می تواند کلیه مصادیق اتم و اکمل مفاسد و فجایعی را که در دوران کهن بشر را مستوجب عذاب آسمانی می ساخت در عصر حاضر بیابد. مگر جز این است که بشر عصر مدرن و پیشرفت، گناه بزرگ قوم لوط و عاد و ثمود را رسماً و قانوناً پذیرا گشته و بدان نیز مفتخر است؟

ج) بحران اقتصادی: بی عدالتی و افزون خواهی عامل و باعث جنگها و نزاعها، گرسنگی و قحطی، شکاف طبقاتی، رقابت و مخاصمه و صدها واقعه دیگر است که نه تنها سبب ساز صدها و هزارها جنگ خانمان برانداز منطقه ای شده بلکه بیش از هر زمان زمینه را برای خارج شدن انسان از اخلاق و فرو غلطیدنش در ابتذال مهیا ساخته است.

ابتلاء جوامع به نظام های «سرمایه سالار»، چنان بحرانی را عارض بر حیات انسان ساخته که در زیر چرخهای بی رحم آن تمامیت عدالت، انسانیت و اخلاق پایمال گشته است. چنانکه هیچ نیرویی دیگر قادر به کنترل این بحران نیست.

د) بحران در طبیعت: چه کسی می تواند تأثیر و تأثر متقابل طبیعت و انسان را نادیده انگارد؟ عکس العمل طبیعت در برابر اعمال تجاوزکارانه انسان، امروزه در هیأت بحران هایی در عرصه طبیعت نمودار گشته است. زلزله، سیل، شیوع بیماری ها، بروز طوفانها، و هزاران واقعه دیگر که در بحرانی ترین وجه خود را نمودار ساخته است.

در هیچ دوره ای از ادوار گذشته حجم بحرانها و ناملایمات در عرصه طبیعت چون زلزله، سیل، طوفان و … به قدر و اندازه عصری که من و شما در آن زندگی می کنیم نبوده است. ظهور تمام قد بحرانها در گونه های مختلف تنها عامل بسط این گفت وگو درباره آخرالزمان نبوده است. بلکه، عوامل دیگری باعث نشر این موضوع و توجه و تذکر بشر درباره آن بوده است از جمله:

۲. آغاز هزاره جدید، موجی از گفت وگو از آخرالزمان و قریب الوقوع بودن ظهور منجی موعود را به صحن حیات اجتماعی و رسانه های عمومی کشید. چنانکه این موج در میان ملل مغرب زمین که بیشترین ساکنین آن را پیروان «مسیحیت» تشکیل می دهند باعث نگارش هزاران کتاب، و ساخت صدها فیلم و ظهور صدها فرقه و انجمن شد.

هزاره گرایی مخصوص آنها نبود چنانکه، در میان یهودیان و مسلمین نیز نحوی گفت وگو از هزاره گرایی وجود دارد لیکن گستره کلیساهای پروتستان و کاتولیک در غرب و باور به «هزاره» بویژه در آخرین دهه از قرن بیستم که بشر مهیای ورود به هزاره جدید می شد موجی از آرزو و انتظار دیدار و تجربه منجی آخرالزمان را باعث شد. چنانکه همین باور موجب رشد و نضج جریانی شد که از آن با عنوان «مسیحیان صهیونیست» یاد می کنیم. جریانی که همه صحنه حیات اجتماعی، سیاسی، نظامی غرب (بویژه آمریکا و انگلستان) را متأثر از خود ساخته است.

۳. ظهور موج گرایشهای معنوی و دینی: علی رغم تصور کسانی که غلبه تمام عیار مدرنیته و لیبرال سرمایه داری را خط پایانی بر هر نوع گرایش مذهبی می شناختند و پذیرش سکولاریزیم را عام و همه گیر می پنداشتند و ظهور تکنولوژی فوق مدرن را نشانه دور شدن از هرگونه نگاه اسطوره ای، دینی و معنوی می شناختند، ظهور آخرین مرحله از فرهنگ و تمدن غربی و ظلم حاصله از آن به یکباره سبب شد تا بشر خود را در «پایان دوران»، «پایان تاریخ» و در «آستانه زمان آخر» بیاید و خود را مهیای همه چیزهایی کند که قرنها و هزارها سال پیش منابع فرهنگی و دینی درباره آن تذکر داده و نشانه های آن را بیان کرده بودند.

درست در همین فصل از حیات بشر است که مراجعه به پیشگویی های انبیاء، قدیسین درباره «زمان آخر» به اوج می رسد، میلیونها صفحه اطلاعات در این باره ذهن و زبان بشر را به خود مشغول می دارد و همه را در اقصاء نقاط عالم مهیای شمارش معکوس می کند. ۹، ۸، ۷، ۶، …

شمارش معکوس برای «پایان دوران»، و فرارسیدن فصل ظهور منجی موعود.

۴. نباید از نظر دور داشت که ظهور مصادیق بسیاری از پیشگویی ها و اخبار درباره آخرالزمان و عصر ظهور، و ظهور طلب عمومی برای گذار از وضع بحران زده کنونی و خلاصی از بن بست و بحران بی تأثیر در بسط و گسترش گفت وگو از آخرالزمان نبوده است.

فراگیر شدن گفت وگو از آخرالزمان عکس العمل های گوناگونی را نیز در پی داشته است. افتادگان و مستضعفان را به آمادگی برای استقبال و سرسائیدن در آستان معبود و مستکبران را به آمادگی برای مقابله با فصل جدیدی که بشر آنرا منتظر بود و طلایه دار آن را سردار «منجی موعود» می شناخت. وادار نمود.

درباره فردا نمی توان به قضاوت نهایی نشست. باید منتظر بود و آماده. باید نشانه ها را پاس داشت و به استقبال از طلایه داران پیک رهایی، رستگاری و عدالت رفت. باشد تا جملگی در زمره منتظران حقیقی باشیم. ان شاءالله

اما بعد؛
در این شرایط، «مؤسسه فرهنگی موعود» دهمین سال از فعالیت خود را پاس می دارد. دهسالی که با همه فراز و نشیب ها گذشت. و در طی همین سال ها بود که با عنایت حضرت موعود(ع) و همت مردان و زنانی که یاری رسان موعود بودند طلسم گفت وگوی فاش و گسترده از «مهدویت، ظهور، انتظار و آخرالزمان» در کشور شکست. در همین سال ها بود که بر حجم و گستره آثار مهدوی افزوده شد و نگاه ها تغییر یافت.

بسط دیدگاه ها و توسعه نگرش ها، «فرهنگ مهدوی» را وارد عرصه مناسبات اجتماعی، سیاسی ساخت و طرح مباحثی چون «استراتژی انتظار» و «دکترین مهدویت» را سبب شد. چنانکه امروز، در هر کجای این سرزمین و بویژه در میان دانشجویان، گفت وگو از مهدویت و منجی موعود(ع) قرین با گفت وگو از «مدیریت و مهندسی اجتماعی مبتنی بر عدالت» است.

اینک همه چشم ها نشانه های ظهور را در آسمان و زمین و در میان منابع و کتب و اخبار آخرالزمانی جست وجو می کنند.

سیر بسط نشر معارف مهدوی طی ده سال اخیر را به مراحل زیر می توان تقسیم کرد:

۱ـ «گفت وگو درباره امام مهدی(ع) و فرهنگ مهدوی و ضرورت بسط این گفت وگو در میان جامعه اسلامی، ۲ـگفت وگو درباره مدیریت و مهندسی اجتماعی مبتنی بر فرهنگ مهدوی، برای اصلاح ساختار اجتماعی سیاسی جوامع مسلمین. ۳ـ گفت وگو از استراتژی و دکترین انتظار، برای متذکر ساختن مدیران، تا برنامه ریزی و هدایت عمومی جامعه مسلمین را از فرهنگ مهدوی اخذ کنند. ۴ـگفت وگو از جریانهای معاند و کین ورز که موضع آخرالزمان را دستمایه طراحی استراتژی های سیاسی اجتماعی بزرگ ساخته اند.

این چهار مرحله بیانگر حضور دهساله موعود در زمینه فعالیت های انتشاراتی، مطبوعاتی، تحقیقاتی و تبلیغاتی است. که همه اتکاء خود را معطوف حضرت ولی عصر(ع) ساخته در حالیکه و مستغنی از هر نوع تائید و تکریم انجام تکلیف خویش را پاس می دارد.

حاصل بخشی از فعالیت های دهساله «مؤسسه فرهنگی موعود را به صورت زیر می توان خلاصه کرد:

۱. انتشار ده سال مجله موعود در گستره بین المللی (بیش از ۱۶۰۰.۰۰۰ نسخه)

۲. انتشار پنج سال مجله موعود جوان در گستره کشوری (بیش از ۵۰۰.۰۰۰ نسخه)

۳. برگزاری بیش از ۵۰۰ نمایشگاه عرضه آثار مهدوی در سراسر کشور

۴. انتشار ۹۶ عنوان کتاب مهدوی و فرهنگی.

۵. برگزاری حدود ۵۰۰ نشست، همایش و میزگرد مهدوی با همراهی مجامع فرهنگی و دانشگاهی کشور.

۶. تولید ۶۰ عنوان نرم افزار صوتی و تصویری (حدود ۶۰.۰۰۰ نسخه)

۷. ایجاد سایت موعود بر شبکه جهانی اینترنت (۵ سال)

۸. تأسیس کتابخانه تخصصی مهدوی ( با حدود ده هزار جلد کتاب)

۹. تألیف دایره المعارف موعود آخرالزمان (جلد یک در سال جاری منتشر شد).

۱۰. ارائه مشاوره و همراهی صمیمانه با کلیه مراکز، مساجد، هیأت مذهبی و دانشگاه ها در توسعه فرهنگ ولایی مهدوی

۱۱. حضور جدی در میدان مجاهده فرهنگی علیه غرب، استکبار و صهیونیسم.

این، تنها بخشی از مجموعه گزار شهای این مؤسسه را تشکیل می دهد. موسسه ای که بنام حضرت مولانا صاحب الزمان(ع) تأسیس شده، با عنایت و توجه ایشان مانده و جمله بود و نبودش را تقدیم آن عزیر مضطر، طرید، غایب امّا منتظر می سازد. برای دوری از اطاله کلام از آن عزیز گرامی، قبولی خدمات همه مردان و زنان و جوانانی را خواستاریم که طی ده سال گذشته مستقیم و غیرمستقیم، همراه و یاری رسان ما در صحنه ها و شعبه های مختلف بوده اند.