نابودی فقر و ستمگر در جامعه بعد از استقرار حکومت مهدوی

آنچه از روایات استفاده می شود این است که؛ جنگ حضرت مهدى (عج) با ظالمان و ستمگران هشت ماه به طول می انجامد و بعد از گذشت هشت ماه از ظهور آن حضرت (عج)، کشورهای مختلف مسخّر ایشان گشته و حکومت عدل در سراسر جهان برقرار می شود، کفر و شرک و نفاق ریشه کن می گردد. از این رو؛ هیچ ستمگرى بر جامعه اى حکومت نکرده و زمینه گناه، به خصوص گناهان اجتماعى از بین می رود. زمین گنج هاى معدنى و روییدنى خود را خارج نموده و حقوق فقرا از ظالمان و ثروتمندان گرفته و بین فقرا و نیازمندان تقسیم می شود، به گونه اى که جایى براى پرداخت صدقه و زکات باقى نمی ماند؛ زیرا همه غنى و بی نیاز می شوند.

در این نوشتار به طرح چند سوال در حوزه مهدویت می پردازیم و به اندازه بضاعت به آنها پاسخ اجمالی می دهیم:

۱- بعد از ظهور حضرت مهدى(عج) چه مدت زمان طول خواهد کشید تا حکومت عدل برقرار شود؟

امام باقر (علیه السلام) می فرماید: «امام دوازدهم (عج) هشت ماه تمام، شمشیر بر دوش نهاده و دشمنان خدا را می کشد تا این که خدا خشنود گردد» (روزگار رهایى، ج ۱، ص ۴۷۸) بنابر روایاتى که در اختیار ما وجود دارد ایشان در مکه ظهور نموده و پس از این که یاران و خواص ایشان به او پیوستند، به سمت عراق و سپس شام (سوریه فعلى) و بعد به سمت بیت المقدس حرکت می کنند و پس از آن سایر بلاد اروپا و ترکیه و چین و افغانستان و سایر ممالک به تسخیر ایشان درآمده و حکومت عدل، پس از هشت ماه درگیرى پیوسته، برقرار می گردد و صلح و امنیت جهانى فراگیر می شود. (روزگار رهایى، ج ۲، ص ۴۷۰ ? ۵۳۶) درباره مدت حکومت ایشان نیز اختلاف فراوانى در روایات دیده می شود: ۱۹ سال و چند ماه، ۷ سال، ۴۰ سال، ۱۰ سال و ۳۰۹ سال که هر سال آن برابر ۲۰ یا ۴۰ سال است و گفته شده است پس از شهادت یا وفات آن حضرت، ۴۰ روز خواهد گذشت تا این که قیامت بر پا شود (بحار الانوار، ج ۲، ص ۲۷۹ و ۳۹۲) و بساط زمین و آسمان برچیده شده و مهیاى برپایى قیامت می گردد.

۲ـ آیا بعد از استقرار حکومت آن حضرت فقیرى یافت می شود؟

وقتى امام مهدی (عج) قیام می نمایند و حکومت عدل برقرار می شود، زمین گنج هاى معدنى و روییدنى خود را در اختیار آن حضرت قرار داده و حقوق مستضعفان و فقرا نیز از ثروت مندان و ظالمان گرفته و عادلانه بین همه تقسیم می گردد، تا آن جا که هیچ فقیرى باقى نمی ماند و موردى براى مصرف صدقات و زکوات یافت نمی شود. امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «جهان با پیاده شدن عدالت خرّم می شود، آسمان باران هایش را فرو می ریزد، درختان، میوه هاى خود را آشکار نموده و زمین گیاهان خود را بیرون می فرستد و براى ساکنان خود آرایش می کند» (بشاره الاسلام، ص ۷۱؛ روزگار رهایى، ص ۶۳۹) امام زمان (عج) به منادى دستور می دهد که در میان مردم اعلام کند که هر کس نیازى به مال دارد، برخیزد. از میان مردم کسى برنمی خیزد، مگر یک نفر که می گوید: من [محتاجم].

امام باقر (علیه السلام) می فرماید: «امام دوازدهم (عج) هشت ماه تمام، شمشیر بر دوش نهاده و دشمنان خدا را می کشد تا این که خدا خشنود گردد»

پس قائم (عج) به او می گوید: «برو پیش کلیددار و بگو مهدى به تو دستور می دهد که مالى به من بدهى». کلیددار می گوید: جامه ات را بیاور. جامه اش را می گسترد و درون آن را پُر می کند. هنگامى که آن را بر دوش می گیرد، پشیمان می شود و می گوید: چرا در میان امت محمد(صلی الله علیه و آله) من از همه آزمندتر باشم؟! چرا آن عفت نفس عمومى را من دارا نباشم؟! آن گاه مال را به کلیددار تحویل می دهد، اما پذیرفته نمی شود، و مهدى (عج) می گوید: «آنچه را که ما عطا کردیم، پس نمی گیریم» (منتخب الاثر، ص ۱۴۷)

۳ـ آیا بعد از استقرار حکومت حضرت مهدی(عج) ستمگرى در جامعه یافت می شود؟

شاخصه حکومت جهانى آن حضرت برقرارى صلح و امنیت و عدالت در سراسر گیتى و برچیدن بساط فساد، تباهى، ظلم، جور، جنایت و ستمگرى است، چنان که هدف اساسى تمامى انبیا نیز همین بوده است، لکن موفقیت آن بزرگواران در زمان خودشان و اوصیاى آنها پس از ایشان، چندان چشمگیر نبود، ولى برقرارى صلح و امنیت جهانى بخشى از وعده هاى تمامى آنها بوده و فطرت پاک همه انسان ها، در طول تاریخ نیز، در انتظار چنین ایامى، با این خصیصه عالى بوده  است.
پس، از آن جا که خداوند تبارک و تعالى و انبیا و اوصیا، معصوم اند و هیچ گاه خُلف وعده نکرده و بی جهت مردم را امیدوار ننموده و منتظر نگه نمی دارند، حتماً این وعده محقق خواهد شد، آن هم با این ویژگی چشمگیر متعالى. بلکه می توان تحقق آن روزگار رهایى را، هدف آفرینش انسان قلمداد نمود. روزى که با رحمت الهى همه، امت واحده گشته و تحت پرچم توحید درآمده و کفر و شرک و نفاق برچیده می شود. (هود، ۱۲۳ و ۱۱۸)

۴ـ آیا بعد از استقرار حکومت حضرت مهدی (عج) گناهى صورت نخواهد گرفت؟

مهم ترین عامل صدور گناه از انسان طمع و حرص او به اندوختن مال دنیا و احساس نیاز انسان به متاع دنیا است.
وقتى انسان به قدر کفایت از مال و ثروت بهره مند گشته و عزت و آبروى اجتماعى بیابد و بینش او الهى شود و دنیا و متاع آن برایش بی ارزش گردد و به یقین برسد که تمامى وعده هاى الهى حق اند و – گرچه دیگران نخواهند و نپسندند و در سر راه تحقق آن مانع بتراشند – بالأخره محقق خواهند شد. اگر انسان به یقین برسد که معاد و حساب و کتابى در کار است و بهشت و آنچه در آن است قابل مقایسه با عمر دنیا و آنچه در آن است نبوده، دیگر انگیزه اى براى ارتکاب گناه باقى نمی ماند. به خصوص که بنابر برخى روایات و استدلال های برخى محققان فرزانه، عمر ابلیس نیز با قیام حضرت مهدی (عج) تمام خواهد شد و به استناد برخی روایات؛ آن ملعون به دست نبى اکرم (صلی الله علیه و آله) در بیت المقدس ذبح خواهد شد و تسویلات و وسوسه ها و تزیین هاى او هم منقطع می گردد. (المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۴، ذیل آیه ۳۶، سوره حجر، ص ۱۶۰  ? 161 و ۱۷۵) از طرف دیگر؛ موانع بی شمارى؛ مثل حکومت عدل فراگیر که رهایى از عدالت آن امکان ندارد، محیط امن و امان و سالم و عدم پذیرش فساد و تباهى و گناه از طرف عموم مردم، مانع صدور گناه خواهد بود، پس انگیزه، مفقود و مانع، موجود می شود. لذا گناه صادر نمی شود، در این زمینه نیز احادیث فراوان است.