آغاز امامت مهدی (عج) نقطه عطف هدایت الهی
سالروز آغاز امامت حضرت مهدی (عج) فراتر از یک تاریخ تقویمی، نقطه‌ای بنیادین در تداوم سنت الهی هدایت است. این روز بزرگ، اهمیت و ضرورت اندیشه مهدویت را در هویت جمعی شیعیان و نقش آن در حفظ امید و پایداری نسل‌ها نشان می‌دهد. آغاز امامت حضرت مهدی (عج) یادآور مسئولیت بزرگ ما برای ایجاد بسترهای ظهور و گسترش عدالت جهانی است.
سالروز آغاز امامت حضرت مهدی (عج) را نمی‌توان تنها یک واقعه تقویمی دانست، بلکه باید آن را نقطه‌ای بنیادین در تداوم سنت الهی هدایت به شمار آورد. این آغاز امامت حضرت مهدی (عج)، که در واپسین سال‌های قرن سوم هجری رقم خورد، شیعیان را در شرایطی پیچیده و دشوار، به افقی روشن از رهبری الهی پیوند داد.
در آن دوران، با کنترل شدید دستگاه عباسی در سامرا، شهادت پیاپی امامان و محدودیت ارتباط میان مردم و رهبران دینی، فضایی از تردید و نگرانی در جامعه شیعی پدید آمده بود. در چنین شرایطی، با شهادت امام حسن عسکری (ع) و معرفی فرزند خردسال ایشان به‌عنوان امام بعدی، این حقیقت بار دیگر روشن شد که معیار رهبری الهی سن و سال نیست، بلکه نصب و تأیید الهی است.
همان‌گونه که قرآن کریم از سخن گفتن عیسی (ع) در گهواره و نبوت یحیی (ع) در کودکی یاد می‌کند، امامت حضرت مهدی (عج) نیز در همان سنت الهی جای می‌گیرد. منابع معتبری چون کمال‌الدین شیخ صدوق و الغیبه شیخ طوسی با دقت این رویداد و ابعاد شگفت‌انگیز آن را ثبت کرده‌اند که نشان‌دهنده عظمت این واقعه است.
از همان زمان، اندیشه مهدویت فراتر از یک باور فردی، به ستون اصلی هویت جمعی شیعیان تبدیل شد. دوره غیبت صغری (۲۶۰–۳۲۹ ق)، که در آثار تاریخی و روایی به تفصیل بازتاب یافته، به جامعه شیعه آموخت چگونه در نبود دسترسی مستقیم به امام، حیات دینی و سیاسی خود را با تکیه بر عقل و اجتهاد فقیهان استمرار دهد.
در حقیقت، فرهنگ مهدویت سازوکاری تاریخی برای حفظ هویت دینی و سیاسی شیعیان بود؛ سازوکاری که هم توانست شیعه را از بحران‌های پی‌درپی عبور دهد و هم بذر امید و پایداری را در نسل‌های بعدی بکارد. این تداوم فرهنگی و ایمانی، میراث گرانبهای آغاز امامت آن حضرت است.
اهمیت این واقعه، البته محدود به گذشته نیست. امروز نیز یادآوری آغاز امامت حضرت مهدی (عج)، برای ما یک پیام راهبردی و حیاتی دارد. در جهانی که قدرت‌های سلطه‌گر تلاش می‌کنند نظم‌های سیاسی را به سود خود بازسازی کنند، فرهنگ مهدویت، مفهوم «انتظار» را به‌عنوان یک کنش فعال و تمدنی به ما عرضه می‌کند.
در نگاه روایات، انتظار به معنای آماده‌سازی فرد و جامعه برای ظهور است؛ همان‌گونه که امام صادق (ع) فرموده‌اند: «هر کس می‌خواهد از یاران قائم باشد، باید منتظر بماند و در این مدت به ورع و اخلاق نیکو عمل کند.» این سخن روشن می‌سازد که انتظار، مساوی با انفعال و سکوت نیست، بلکه مسئولیتی بزرگ برای ایجاد بسترهای ظهور است.
گسترش عدالت، مبارزه با فساد، تولید علم و فرهنگ، و آمادگی برای ورود به مرحله‌ای نوین از تاریخ بشر، از جمله وظایف منتظران فعال به شمار می‌رود. این تلاش‌های مستمر و تمدنی، کلید تحقق وعده الهی ظهور مهدی موعود (عج) است.
از این منظر، سالگرد امامت حضرت مهدی (عج) پیوند زنده‌ای میان گذشته و آینده است. این روز، ما را به تأمل در سیر تاریخ شیعه و نیز به بازاندیشی در وظایف امروزمان فرا می‌خواند. همان‌گونه که پیشینیان با امید به ظهور توانستند هویت دینی خویش را در سخت‌ترین شرایط حفظ کنند، امروز نیز ما وظیفه داریم با عمل، بصیرت و تلاش تمدنی، بستر تحقق آن وعده الهی را فراهم آوریم. چنین است که امامت مهدوی، هم استمرار تاریخ هدایت الهی است و هم نقشه راهی برای آینده بشر.