روایت امام صادق (ع) از روز شهادت امام حسین (ع)
«شهادت‌نامه حسین(ع) و شهیدان کربلا» از جمله کتاب‌های متفاوتی است که در سال‌های گذشته درباره سبط شهید رسول خدا(ص) و واقعه کربلا نوشته شده است.
واقعه کربلا و حماسه امام حسین(ع) در محرم سال ۶۱، از همان زمان وقوع ماجرا تا به امروز که بیش از ۱۳۰۰ سال می‌گذرد، آثار متعددی منتشر شده‌اند تا راوی این واقعه باشند. نویسندگان با زبان‌ها و مقید به آیین‌ها و مذاهب مختلف، از حسین(ع) نوشتند؛ به‌طوری که گفته می‌شود پس از امیرالمؤمنین(ع)، بیشترین آثار درباره مقام سیدالشهدا(ع) و سیره ایشان است.
کتاب محمدهادی زاهدی که توسط به‌نشر منتشر شده، از جمله این آثار است که تلاش دارد واقعه عاشورا را پیش از وقوع تا پس از شهادت حضرت و یارانشان، براساس متون کهن روایت کند. اصلی‌ترین منبع نویسنده برای نگارش «شهادت‌نامه حسین(ع) و یاران کربلا» روایت امام صادق(ع) از شهادت حضرت است که در کتاب امالی شیخ صدوق ذکر شده. در امالی، به ویژه در مجالس سی‌ام و سی‌ویکم که همزمان با ایام عاشورا بوده، مقتل امام حسین(ع) و یارانش از زبان امام صادق (ع) نقل شده است.
این مقتل به عنوان یک منبع روایی با ذکر کامل اسناد، به شرح واقعه کربلا و شهادت امام حسین (ع) و یارانش می‌پردازد. با این حال زاهدی تنها به این روایت اتکا نکرده و با بهره بردن از منابع کهن دیگر، تلاش دارد روایت امالی را تکمیل و بخش‌های عنوان نشده را بپردازد.
نویسنده در کنار امالی، از منابعی چون مقتل ابومخنف، اخبار الطوال، اخبار الدوله العباسیه، انساب‌الاشراف، مقتل حسین ابن علی ابن ابی‌طالب، الارشاد، الفتوح و مروج‌الذهب بهره برده است؛ منابعی که هیچ‌یک از قرن چهارم فراتر نمی‌رود.
«شهادت‌نامه حسین(ع) و شهیدان کربلا» هرچند برای عامه مردم نکته‌های تازه دارد، برای صاحبان مجالس وعظ و روضه نیز پرفایده لست؛ به‌ویژه آنکه نویسنده کوشیده با دقت، نکته‌های تاریخی مستند را گزینش و با روایتی منسجم، علی‌رغم تعدد منابع، ارائه دهد. در روزگاری که با حجم قابل توجهی از انتشار اطلاعات، آن هم بدون سنجه و پایش، در دسترس مخاطب قرار می‌گیرد، انتخاب منبعی متقن که تاریخ را وارونه جلوه نداده و یا از پر و بال دادن‌های اضافه پرهیز کرده، یکی از ضرورت‌های اهل وعظ در هیئات، به عنوان یکی از پرمخاطب‌ترین رسانه‌های اهل اسلام، در دهه‌های اخیر است.
کتاب «شهادت‌نامه حسین(ع) و شهیدان کربلا» اطلاعات و نکته‌های جدیدی را از زندگی و زمانه سیدالشهدا(ع) ارائه داده، سخن را با دلایل مخالفت‌ها با ولیعهد معاویه، یزید، در میان بنی‌امیه، مروان و مردم مدینه آغاز می‌کند و در ادامه به وقایع منتهی به قیام کربلا می‌شود. نویسنده، براساس متون یاد شده، راوی نحوه شهادت تمامی یاران امام(ع) است؛ از غربت مسلم(ع) در کوفه تا شهادت سُوَید، آخرین شهید دشت کربلا.
در بخش‌هایی از این کتاب درباره “توصیه معاویه به یزید درباره امام حسین(ع)” می‌خوانیم:
وصیت معاویه به یزید
شیخ صدوق می‌گوید: «امام صادق(ع) فرمود: پدرم، امام باقر(ع) از پدربزرگم امام سجاد نقل کرد که معاویه در آخرین لحظات عمرش، یزید را فراخواند و به او گفت من تمامی گردنه‌های سخت را برای تو هموار و سرزمین‌ها را برای تو رام کردم و حکومت و قدرت را مانند لقمه‌ای آماده در اختیار تو گذاشتم، اما از جانب سه نفر نگرانم، زیرا آن سه نفر با تمامی توان با تو مخالفت خواهند کرد. آنها عبد الله بن عمر، عبدالله بن زبیر و حسین بن علی(ع) هستند. عبدالله بن عمر با تو چندان مخالفتی نخواهد کرد، او را مجبور کن تا با تو بیعت کند و تا بیعت نکرده رهایش مکن و عبدالله بن زبیر را اگر توانستی دستگیر و قطعه قطعه کن، زیرا او بسیار خطرناک است و مانند شیری که به طعمه خود حمله‌ور می‌شود، به تو حمله خواهد کرد و مانند روباهی حیله‌گر تو را فریب خواهد داد.
و اما حسین، تو می‌دانی که او چه نسبتی با رسول خدا(ص) دارد. او از خون و گوشت پیامبر(ص) است و من می‌دانم که مردم عراق او را وادار به قیام خواهند کرد، اما او را تنها خواهند گذاشت. اگر بر او پیروز شدی، حق او و پیامبر را مراعات و او را رها کن؛ زیرا علاوه بر آنکه او فرزند پیامبر(ص) است، با ما نیز خویشاوند است. مراقب باش که با او بدرفتاری نکنی و به او آسیبی نرسانی… .
علاقه‌مندان می‌توانند برای تهیه این اثر به سایت به‌نشر و یا فروشگاه‌های آن مراجعه کنند.