چرا عید قربان، عید تسلیم‌شدگان نامیده می‌شود؟
در دهم ذی الحجه و همزمان با عید قربان، مراسم قربانی در حج به عنوان اوج بندگی و نماد تسلیم در برابر امر الهی برگزار می‌شود. حجت‌الاسلام محمد عابدی، کارشناس دینی، فلسفه عید قربان و قربانی در حج را رسیدن به مقام تسلیم و کسب پاداش الهی می‌داند.
این روز بزرگ، یادآور پیروزی حضرت ابراهیم در امتحانی بزرگ و برای حاجی، نشانه قبولی اعمال و فدا کردن تعلقات دنیوی در راه معبود است.
به همزمان با دهم ذی‌الحجه و عید سعید قربان، حجت‌الاسلام محمد عابدی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، در گفتگویی به تبیین فلسفه این عید بزرگ و جایگاه قربانی در حج پرداخت. او مراسم قربانی را به منزله قبولی اعمال حاجی و اثبات تسلیم در برابر خواست پروردگار دانست.
راز پیروزی در امتحان الهی
عابدی با اشاره به داستان حضرت ابراهیم (ع)، اوج مقام تسلیم را در برابر امر خداوند به ذبح فرزندش دانست. او توضیح داد: «همان طور که فرزندش راضی به ادای تکلیف پدر شد و در این مسیر «صبر» پیشه کرد، همین تسلیم و صبر راز پیروزی پدر و پسر در این امتحان بزرگ الهی شد.»
قربانی در حج؛ از شعار تا عمل
این عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی افزود: «در مراسم حج نیز یک نظیرسازی اتفاق می‌افتد. حاجی با شعار «لبیک اللهم لبیک» یگانگی خدا و فرمانبرداری در برابر او را فریاد می‌زند و با قربانی کردن، نشان می‌دهد که تعلقاتش را فدای خواست خداوند می‌کند.»
وی ادامه داد: «اگر حاجی در مرحله زبانی «لبیک» می‌گوید، در مرحله عملی نیز با قربانی کردن بخشی از مال خود، این تسلیم را اثبات می‌کند. در نتیجه، حاجی به مقام تسلیم‌شدگان می‌رسد و لیاقت می‌یابد مورد بشارت حق قرار گیرد و این توفیق، دلیل عید و مبارکی این روز است.»
پاداش تسلیم و تقوا
حجت‌الاسلام عابدی در پاسخ به اینکه رسیدن به مقام تسلیم و تقوای الهی چه نتیجه‌ای دارد، گفت: «رسیدن به این مقام موجب می‌شود بنده استحقاق پاداش بیابد. نکته مهم در عید قربان آن است که تعالی و اوج گرفتن انسان در مسیر بندگی، دلیل اصلی این عید است و اعمال این روز نیز با محتوای توحیدی آن هم‌خوانی دارد.»
زینت بخشیدن به عید بندگی
وی با استناد به کلام پیامبر اکرم (ص) که فرمودند «دو عید فطر و قربان را با لا اله الا الله، اللّه اکبر، الحمدللّه و سبحان اللّه زینت دهید»، بر اهمیت ذکر و یاد خدا در این روز تأکید کرد. او افزود که اعمالی چون خوشبو کردن، پاکیزگی و شاد کردن دیگران نیز در راستای همین فلسفه توحیدی و جشن گرفتن مقام بندگی قابل تأمل است.