توجه به تقویت ارتباط عاطفی با قرآن
حجت الاسلام رمضانی در برنامه سحرنشین به محجوریت قرآن اشاره کرد و گفت که افراد بسیار از قرآن می‌خوانند اما حس عاطفی لازم را در این رابطه شکوفا نمی‌کنند. او توضیح داد که برخی افراد فقط به تکرار آداب و الفاظ قرآن می‌پردازند و بدون ارتباط عاطفی، تنها این کلمات را به رسم ادب و تعبد تکرار می‌کنند.
وی تأکید کرد که اگرچه رعایت آداب قرآن مهم است، اما تحت هیچ شرایطی نباید روخوانی قرآن را کنار گذاشت. این عالم دینی بیان کرد اگر کسی نتواند برخی از آداب را رعایت کند، به معنای عدم اهمیت روخوانی قرآن نیست.
او تصریح کرد: هر چند احساس حزن در این مباحث وجود دارد، اما این حزن با نشاط و شادی در ارتباط با قرآن و شرایط روحی خوب منافاتی ندارد.
این عالم دینی به آیات قرآن استناد کرد و گفت: یکی از ویژگی‌های اهل علم این است که وقتی آیات قرآن بر آنان تلاوت می‌شود، به سجده می‌افتند و اشک می‌ریزند. او بیان کرد که متأسفانه این اثر روانی و عاطفی قرآن در جامعه کمرنگ شده و افراد به ندرت با تلاوت قرآن اشک می‌ریزند. بر اساس آیه‌ای دیگر، هنگامی که مسلمانان آیات الهی را از پیامبر صلی الله علیه و آله می‌شنیدند، چشمان‌شان پر از اشک می‌شد. رمضانی تأکید کرد که باید به تقویت این ارتباط عاطفی با قرآن توجه بیشتری داشته باشیم.
حجت الاسلام رمضانی در ادامه صحبت‌های خود به حدیثی از رسول الله صلی الله علیه و آله اشاره کرد که به گروهی فرمود: «من بر شما سوره‌ای می‌خوانم، هر کس از شنیدن آن بگریه کند، بهشتی خواهد بود» و ادامه داد: برخی از افراد تلاش کردند گریه کنند ولی موفق نشدند. در اینجا پیامبر اسلام به آنان گفت: «اگر نتوانید گریه کنید، ادای گریه را درآورید.»
او همچنین به روضه‌خوانی امام حسین علیه السلام اشاره و اضافه کرد: در این مجالس، مردم بیشتر به ابراز احساسات و ارتباط عاطفی می‌پردازند تا تفکر و اندیشه. این نشان‌دهنده اهمیت احساس و عواطف در فهم عمیق‌تر از معارف دینی است و بیان می‌کند که باید به تقویت این نوع از ارتباط احساسی با قرآن و اهل بیت علیهم السلام توجه بیشتری داشته باشیم.
حجت الاسلام رمضانی در ادامه مبحث حزن و ارتباط آن با قرآن، به تعریف دقیق حزن پرداخت و گفت: حزن از دو رکن اساسی تشکیل می‌شود: محبوب و فاصله از محبوب. او توضیح داد که هرگاه این دو عنصر با هم جمع شوند، حزن به وجود می‌آید. به عنوان مثال، دوری از فرش خانه غم‌انگیز نیست، زیرا محبوب نیست؛ اما دوری از زن و فرزند که محبوب هستند، موجب حزن می‌شود. او اضافه کرد که صرف وجود فاصله کافی نیست، بلکه باید این فاصله به حدی باشد که بتوان نام فراق بر آن نهاد.
او با طرح سؤالی درباره موقتی یا دائمی بودن حضور ما در این دنیا، مخاطبان را به تفکر واداشت و با تأکید بر موقتی بودن این دنیا، از جوانان خواست که ضمن تلاش برای کسب ثروت و موفقیت، این واقعیت را همواره به یاد داشته باشند. رمضانی همچنین در ادامه افزود: علت عدم ایجاد حزن توسط قرآن در دل‌های ما این است که ما فراموش کرده‌ایم در این دنیا موقتی هستیم. وی ادامه داد که برای از بین بردن حزن، باید یا محبوب را کوچک کرد یا زمان را از بین برد. اگر محبوبی کوچک شود، مانند فرش خانه، یا زمان کوتاه شود، مانند بازگشت سریع فرزند به خانه، حزن از بین می‌رود.
وی با ارائه یک مثال ریاضی به بررسی نسبت عمر ما در این دنیا نسبت به زندگی پس از مرگ پرداخت. رمضانی گفت اگر کسی ۷۰ سال در این دنیا زندگی کند، تنها یک درصد از زندگی خود را در این دنیا سپری کرده است. او با ذکر اعدادی بالاتر، مانند ۵۰۰ سال، ۱۰۰۰ سال، و غیره، به این نتیجه رسید که هر چه زمان زندگی پس از مرگ طولانی‌تر شود، نسبت عمر ما در این دنیا به صفر نزدیک‌تر می‌شود. با توجه به اینکه زندگی پس از مرگ ابدی است، در واقع ما صفر درصد از زندگی خود را در این دنیا می‌گذرانیم. این نگرش باعث می‌شود که ما نسبت به تعلقات دنیوی کمتر دلبسته شویم و ارتباط عمیق‌تری با خداوند برقرار کنیم، که در نهایت به کاهش حزن و افزایش آرامش روحی منجر می‌شود.