چرا انتظار برای ظهور امام زمان (عج) عبادت است؟
نیمه شعبان و میلاد مبارک حضرت ولی عصر(عج)، از جمله اعیاد مهم در میان مسلمانان و به ویژه شیعیان است که از مدت‌ها پیش برای فرارسیدن آن لحظه‌شماری می‌کنند.
این جشن در واقع فرصتی است برای اندیشیدن درباره مفهوم انتظار و ضرورت شناخت امام زمان(عج). در منابع مختلف شیعی و سنی بر ضرورت شناخت امام عصر(عج) تأکید شده، این اهمیت تا جایی است که رسول خدا(ص) در این‌باره فرمود: «مَن مَاتَ وَ لَم یَعرِف إمامَ زَمانِهِ ماتَ مِیتَهً جَاهِلِیَّه؛ یعنی کسی که بمیرد و نشناسد امام زمان(عج) خود را به مرگ جاهلی می‌میرد».
در روایت دیگری به نقل از ابن‌ابی‌یعفور نیز آمده است: از امام صادق(ع) دربارهه گفتار پیامبر اسلام که «هر فردی که بمیرد، درحالی‌که امامی نداشته باشد، مرگش، مرگ جاهلی است» پرسیدم: «آیا مقصود مردن در حالت کفر است؟» امام صادق(ع) پاسخ داد: «مردن در حالت گمراهی است». «گفتم هر که در این زمان هم بمیرد و او را پیشوایی نباشد، مرگش مرگ جاهلیت است؟» گفت: «آری».
منابع شیعه از حدیث فوق، در مسئله امامت استفاده کرده و و آن را دلیلی بر لزوم وجود امام در تمام دوران‌ها و ضرورت شناخت امام و اطاعت از او دانسته‌اند. بنابر اعتقادات شیعه، مراد از امام در این روایت، اهل‌بیت و امامان معصوم(ع) است و در دوران حاضر، باید به امام مهدی(عج)، به‌عنوان امام زمان ایمان داشت. از این منظر، شناخت موعود آخرالزمان و حجت بر حق زمان، تکلیف همیشه شیعیان اهل بیت عنوان شده است.
سیدمحمود جوادی، پژوهشگر، در آستانه فرارسیدن نیمه شعبان و میلاد مبارک امام زمان(عج) به بیان برخی ویژگی‌های آن حضرت پرداخته و به بخشی از زندگی ایشان اشاره کرده است. مشروح گفت‌وگوی او را می‌توانید در ادامه بخوانید:
*نام امام زمان (عج) از چه زمانی بر زبان‌ها افتاد و چرا با توجه به فراوانی دشمنان اهل بیت علیهم السلام آسیبی از سوی آنان به آن حضرت وارد نشد؟
پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «زمانه تمام نگردد تا اینکه مردی از اهل بیت من مالک زمین گردد. نام او نام من است، زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد همچنان که از ظلم و جور پر شده بود». این حدیث نشان می‌دهد نام امام زمان (عج) پیش از تولد و از زمان رسول خدا (ص) بر زبان‌ها افتاد و به همان اندازه که محبین رسول خدا (ص) و اهل بیت آن حضرت شیفته امام زمان (عج) شدند، دشمنان ایشان نیز در کمین آن حضرت (عج) نشستند تا ایشان را از میان ببرند.
طبق روایات، با تولد آن حضرت در سامرا و در شرایط حصر امام حسن عسکری علیه السلام و اختناق و فشار سیاسی توسط دستگاه عباسی، امام حسن عسکری (ع) اطرافیان خود را از نام بردن امام زمان عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف به نام اصلی نهی کردند؛ زیرا این امر خطر جانی وی را در پی داشت، اما برخی از عالمان دینی احادیثی را که بر عدم جواز نام بردن امام زمان (عج) دلالت دارند، مخصوص دوران غیبت صغری می‌دانند و یاد نام ایشان را در غیبت کبری جائز می‌دانند.
در مجموع به نظر می‌رسد بردن نام ایشان الآن مشکلی ندارد، مگر اینکه بخواهیم احتیاط کنیم. با توجه به تلاش دشمنان اهل بیت علیهم السلام در به حصر کشیدن امامین عسکریین علیهم السلام و زیر نظر داشتن آنها جهت دست پیدا کردن به امام زمان (عج) اما اراده الهی بالاتر از توطئه دشمنان خدا بود و امام زمان (عج) به شکلی اعجازگونه در دل خانه محاصره شده امام حسن عسکری (ع) به دنیا آمد و تا روز شهادت پدر بزرگوارشان در آنجا زندگی کرد، سپس با آغاز دوره غیبت صغری به زندگی مبارک خود ادامه داد تا اینکه دوره غیبت کبری آغاز شد و جهان دوران تلخ و تاریک خودرا شروع کرد و مردم حسرت به دلِ دیدار آن حضرت (عج) شدند.
نام مبارک امام زمان (عج) نقش بسته بر روی دیوار مسجد النبی شهر مدینه که خطاط آن با ترکیب حرف «ح» از کلمه محمد و حرف «ی» از کلمه مهدی، به شکلی خلاقانه کلمه «حی» را (به معنای زنده بودن) نمایان کرده تا در برابر چشم منکران زنده بودن امام زمان (عج)، حقانیت مذهب شیعه اثنا عشری را فریاد بزند. پس از فاش شدن رمز و راز این تابلو، وهابیون نتوانستند آن را تحمل کنند و به شکل ناشیانه ای کلمه «حی» را از وسط آن پاک کردند.
درباره حالات امام زمان (عج) در دوران غیبت و اینکه شرایط تحت تعقیب بودن چه حالاتی را بر آن حضرت تحمیل می‌کند، از اصبغ بن نباته اینگونه نقل شده: «سَمِعْتُ أَمِیرَ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ یَقُولُ: صَاحِبُ هَذَا اَلْأَمْرِ اَلشَّرِیدُ اَلطَّرِیدُ اَلْفَرِیدُ اَلْوَحِیدُ؛ از امیرالمؤمنین(ع) شنیدم که می‌فرمود: صاحب این امر، شرید (آواره)، طرید (رانده شده)، فرید (تک) و وحید (تنها) است». عیسی خشاب از یاران امام حسین علیه السلام می‌گوید: به امام حسین(ع) گفتم: آیا شما صاحب‌الامر هستید؟ فرمود: «لا و لکن صاحب الأمر الطرید الشرید الموتور بأبیه، المکنی بعمّه»؛ خیر، لیکن صاحب‌الامر طرید (رانده شده) و شرید (آواره) است و خونخواه پدرش و دارای کنیه عمویش است. داوود بن کثیر رقّی- از یاران برجسته امام موسی کاظم(ع) – می‌گوید: از امام ابوالحسن موسی بن جعفر(ع) درباره صاحب این امر پرسیدم. ایشان فرمودند: «او طرد شده تنها، غریب، پنهان از نزدیکانش و به خاطر کشته شدن پدرش مظلوم است». امام رضا(ع) از پیامبر اکرم(ص) روایت مى‌کند که فرمودند: «فداى آن فرزند بهترین کنیزان … آن تنهاى یگانه و رانده‌شده که انتقام خون پدر و جدّش را نگرفته است، آنکه صاحب غیبت طولانى است و در موردش گفته مى‌شود: مرده، یا کشته شده، معلوم نیست در کجاست؟». از خدا می خواهیم با تعجیل در فرج و ظهور امام زمان علیه السلام، پایانی برای غربت و حالات اندوهبار آن حضرت رقم بخورد.
اما درباره بخش دوم پرسش شما باید گفت که امام زمان (عج) مانند هر انسان دیگر، سیر و گرسنه می‌شود، بیمار و خسته می‌شود، شاد و غمگین می‌شود و اگر به سوی او شیئی پرتاب شود، آن شیء به آن حضرت آسیب می‌زند. این حالات طبیعی و واکنش‌های جسمی برای هر فردی که روی زمین زندگی می‌کند امری عادی است، با این حال نباید منکر این امر شد که دشمن به طور یقین برای به شهادت رساندن آن حضرت برنامه دارد و از هر فرصتی برای عملی کردن نقشه شیطانی خود استفاده خواهد کرد، لذا برای مصونیت و در امان ماندن آن حضرت دو اصل باید در نظر گرفت، اول اینکه خود حضرت (عج) برای حفظ سلامتی خود اهتمام دارد و از هیچ تلاشی برای مراقبت از خود دریغ نمی‌کند، دوم آنکه خداوند این حجت الهی را در کنف حمایت خود دارد تا هیچ آسیبی از سوی دشمنان به آن حضرت نرسد و ایشان را به سلامت به مقصد نهایی برساند.