نگاهی به آفرینش جن و انسان در قرآن
خداوند در آیات بیست و نه تا سی و دوم سوره احقاف می‌فرماید: «وَ اِذ صَرَفنا اِلَیکَ نَفَراً مِنَ الجِنِّ یَستَمِعُونَ القُرآنَ فَلَمّا حَضَرُوهُ قالُوا اَنصِبُوا فَلَمّا قُضِیَ وَلَّوا اِلی قَومِهِم مُنذَرین». در اینجا به پیامبر می‌گوید که به یاد بیاورد زمانی را که خداوند گروهی از جنّیان را به سوی او فرستاد تا به سخنانش گوش دهند.
زمانی که سخن به پایان رسید و آیات کلام الهی خوانده شد، آن‌ها مؤمن به قرآن گشتند و به قوم خود بازگشتند تا دعوتی الهی را به آن‌ها برسانند.
آنان گفتند: «یا قومنا، إنا سمعنا کتاباً أنزل من بعد موسی مصدقاً لما بین یدیه، یهدی إلی الحق و إلی طریق مستقیم». آن‌ها به قوم خود گفتند که ما کتابی را شنیدیم که بعد از موسی نازل شده و راستگویی و راه هدایت را به ما نشان می‌دهد.
این جنّیان دعوت به حق و راه راست کردند و از قوم خود خواستند تا به خداوند ایمان آورند تا از گناهانشان بخشیده شوند و از عذاب دردناک رهایی یابند.
سخن خداوند در این آیات به روشنی بر این نکته تأکید می‌کند که هر کس دعوت خدا را اجابت نکند، هیچ قدرتی بر روی زمین ندارد و در آتش گمراهی خواهد افتاد.
قرآن همچنین به آفرینش جنّیان اشاره می‌کند و تصریح می‌کند که خداوند انسان را از خاک و جنّ را از آتش خلق کرده است. در سوره الرحمن، آیات چهارده و پانزدهم به این موضوع می‌پردازد: «خَلَقَ الاِنسانَ مِن صَلصالٍ کَالفَخّار، وَ خَلَقَ الجانَّ مِن مارجٍ مِن نار». در سوره حجر نیز این معنا تأکید شده است.
از قول ابلیس نیز در سوره اعراف آمده که او خود را برتر از آدم می‌داند و می‌گوید: «قالَ أَنَا خَیرٌ مِنهُ، خَلَقتَنی مِن نارٍ وَ خَلَقتَهُ مِن طینٍ». این بیان گویای تفاوت میان آفرینش انسان و جن است و تأکید می‌کند که ابلیس به سبب آفرینش خود، برتر از انسان می‌داند. این آموزه‌ها در قرآن مجید، نه تنها به موضوع آفرینش می‌پردازد بلکه به دعوت به ایمان و هدایت نیز اشاره دارد.