آیا منجی یهود فقط برای نجات یهودیان ظهور می‌کند؟
یهودیت یکی از ادیانی است که از چند جهت با مفهوم منجی‌باوری و آینده جهان گره خورده است. مهم‌ترین دلیل آن هم اعتقادات انحرافی گروهی از یهودیان موسوم به صهیونیست است، که نقشی اساسی در نظم نوین جهانی ایفا کرده‌اند. باورها و اعمال یهودیان صهیونیست که همه در جهت تغییر مناسبات جهان برای ظهور منجی یهودیان و به دست گرفتن قدرت و حاکمیت جهانی بوده است، از مهم‌ترین تحرکات و اقدامات جهانی به شمار می‌رود که آشنایی با آن ضروری است.
بنابر اعتقاد مسلمان یهودیان صهیونیست یکی از طاغوت‌های زمین هستند که در آخرالزمان توسط صالحین از میان خواهند رفت. چنانچه رهبر ایران اسلامی فرمودند:«قضیه فلسطین کلید رمزآلود ظهور است» و پیش از ایشان بنیانگذار جمهوری اسلامی لزوم دشمنی و تلاش برای نابودی صهیونیست را یکی از اهداف انقلاب اسلامی ایران به عنوان دولت زمینه‌ساز ظهور معرفی کرده‌اند.
در این نوشتار قصد داریم به بررسی مفهوم منجی یهود و دیدگاه یهودیت صهیونیست پیرامون این مسئله بپردازیم و باورهای یهودیان حول محور منجی و آخرالزمان را بررسی کنیم.
دین یهود یکی از ادیان ابراهیمی است که امروزه هفتمین دین پرجمعیت جهان شناخته می‌شود و پیروان آن عمدتاً در سرزمین‌های اشغالی و ایالات متحده زندگی می‌کنند. برخلاف سایر ادیان ابراهیمی ورود به دین یهود و به عبارتی یهودی شدن، امری بسیار مشکل بوده و بنابر اعتقادات یهود تقریباً غیر ممکن محسوب می‌شود و از این نظر یهودیت یکی از بسته‌ترین ادیان جهان است؛ دلیل این مسئله این است که یهودیان خود را قوم و نژاد برتر دانسته و برتری خود را مربوط به خون یهودی خود می‌دانند؛ در نتیجۀ این اعتقاد حتی اگر فردی بنا بر قواعد تلمود مسیر لازم برای ورود به یهودیت را طی کند؛ یهودی شدن او با تردید مواجه است.
پیامبر دین یهود حضرت موسی بن عمران (علیه‌السلام) هستند، که یکی از ۵ پیامبر اولوالعزم صاحب کتاب و شریعت بوده و در اسلام به کلیم الله مشهورند. حضرت موسی (علیه‌السلام) دوران نبوت بسیار سختی را میان یهودیان از سر گذراندند و در جای جای قرآن مشکلات و آزارهایی که یهودیان نسبت به ایشان روا کرده‌اند، بیان شده است. به طور کلی در میان تمامی ادیان الهی بیشترین اشارات در قرآن کریم مربوط به یهودیان است که شماری از آن‌ها پیرامون تاریخچه این دین و قسمتی مربوط به آزارها و خصوصیات یهودیان حجاز می‌باشد.
تحریف کتاب خدا از مهم‌ترین مواردی است که در قرآن به عالمان یهود نسبت داده است؛ البته ردپای این تحریف و تفسیر به رأی را می‌توان در تلمود مشاهده کرد. تلمود که کتابی مقدس برای یهودیان به شمار می‌رود، تفاسیر دینی علما و خاخام‌های یهودی است که از تعالیم حضرت موسی برداشت کرده‌اند و به عنوان احکام شفاهی دین یهود در میان بسیاری از یهودیان لازم الاجرا و انگاشته می‌شود.
تاریخچه تحریف و تغییر احکام دینی در میان یهودیان تنها به این مسئله خلاصه نشده و دامنه بسیار گسترده‌تری دارد.
یهودیت صهیونیسم
صهیونیسم به معنای بازگشت یهودیان به سرزمین موعود امریست که از اعتقادات نژادپرستانه یهودیان آب می‌خورد. یهودیان خود را قوم برگزیده خداوند و مصداق وارثان زمین دانسته از همین رو نسبت به سایر مردم زمین صاحب مقام و جایگاه بالاتری می‌دانند. تا جایی که در نحله‌های تندروی یهودیان صهیونیسم افراد غیریهودی انسان دانسته نمی‌شوند و حیواناتی انسان‌نما در خدمت یهودیان خوانده می‌شوند. همین باور نژادپرستانه است که تمام جنایات یهودیان صهیونیسم را توجیه می‌کند.
تئودور هرتزل به عنوان بنیانگذار تفکر صهیونیسم سیاسی نخستین کسی بود که نظریه بازگشت به عرض موعود و تشکیل سرزمین مقدس را عنوان کرد. البته باورهای صهیونیستی که هرتزل بنیان گذاشت، در میان یهودیان ریشه‌ها و پایه‌هایی دارد که وجود آن‌ها سبب پذیرش این اندیشه توسط بسیاری از یهودیان شده است. بزرگ‌ترین آرمان صهیونیست‌ها تشکیل دوباره دولت یهود و تجدید پادشاهی داوود و سلیمان نبی (علیهماالسلام) است. تمامی مناسبت‌های سیاسی و اجتماعی آنان حول این آرمان بنا شده و در نتیجه تمامی فعالیت‌های صهیونیست‌ها فعالیت‌هایی برای ظهور منجی یهودیان معنا می‌شود؛ زیرا آنان معتقدند پس از ظهور منجی یهودیان است که شکوه و عظمت گذشته دوباره به یهودیان باز خواهد گشت و آنان فرمانروایان زمین خواهند شد.
اما به راستی منجی یهودیان که در عهد عتیق به او اشاره شده چقدر با منجی یهودیان صهیونیسم منطبق است؟
گرچه یهودیان صهیونیست تعبیری درون دینی از منجی یهود دارند که مطابق آن او تنها برای نژاد یهودیان و بازگرداندن پادشاهی موعود به یهودیان ظهور خواهد کرد، اما ویژگی‌های منجی یهود در عهد عتیق چیزی مخالف این باور است. بشارات فراوانی که در عهد عتیق به منجی آخرالزمان شده است در تمامی بخش‌های مزامیر به ظهور منجی یهودیان و پس از آن پیروزی صالحان و تشکیل حکومت جهانی یکپارچه نوید داده شده است. یهودیان این منجی را با نام مسیح یا مشیح می‌شناسند. از آنجایی که آنان به حضرت عیسی (علیه السلام) ایمان نیاورده‌اند، طبیعتاً منجی آنان هنوز ظهور نکرده است.
«خداوند به قوم برگزیده خود قدرت می‌بخشد و صلح و سلامتی نصیب ایشان می‌کند.»
«بدکاران هلاک خواهند شد اما کسانی که به خداوند امید دارند، زمین را به ارث خواهند برد. اشخاص شرور چندان دوامی نخواهند داشت؛ مدتی خواهند بود، ولی بعد از نظر ناپدید خواهند شد. اما فروتنان وارث زمین خواهند شد و در صلح و صفا خواهند زیست.»
«زیرا خداوند انصاف را دوست دارد و اولیاء خود را ترک نمی‌کند، بلکه همیشه از آن‌ها مراقبت می‌نماید. اما نسل شروران ریشه‌کن خواهد شد. صالحان دنیا را به ارث خواهند برد و تا به ابد در آن سکونت خواهند نمود.»
«در زمان حکومت او، عادلان کامیاب خواهند شد و تا وقتی که ماه باقی باشد، صلح و سلامتی برقرار خواهد بود.»
«عصای سلطنت از یهودا دور نخواهد شد و نه چوگان فرمانروایی از فرزندان او، تا شیلو که همه قوم‌ها او را اطاعت می‌کنند، بیاید.»
«تمام خوشی او در اطاعت از خداوند خواهد بود. او بر اساس آنچه دیده یا شنیده می‌شود، داوری نخواهد کرد بلکه از حق فقرا و مظلومان دفاع خواهد کرد. جهان را به عصای دهانش خواهد زد و بدکاران را به نَفَس لب‌هایش هلاک خواهد کرد. عدالت را همچون کمربند به کمر خواهد بست و حقیقت را مانند شال کمر. در آن زمان گرگ و بره در کنار هم به سر خواهند برد، پلنگ و بزغاله با هم خواهند خوابید…»
به طور کلی در عهد عتیق با آیاتی پیرامون منجی یهود روبه‌رو هستیم که می‌توان این آیات را بر سه منجی گوناگون منطبق دانست؛ مسیح (علیه‌السلام)، حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) و حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف):
«نبى‌اى را از براى ایشان از میان برادران ایشان مثل تو مبعوث خواهم کرد و کلام خود را در دهانش خواهم گذاشت و هر آن چه به او امر فرمایم، به ایشان خواهد گفت و هر کسى که سخنان مرا، که او به اسم من مى‌گوید، نشنود من از او مطالبه خواهم کرد.»
«و ابراهیم به خدا گفت: که اى کاش اسماعیل در حضور تو زندگى نماید…؛ و در حق اسماعیل (دعاى) ترا شنیدم، اینک او را برکت دادم و او را بارور گردانیده به غایت زیاد خواهم نمود، و دوازده سرور تولید خواهد نمود، و او را امت عظیمى خواهم نمود.»
«او قائم است و در زمان تنگی ظهور خواهد کرد»
اما یهودیان پیامبری حضرت عیسی (علیه‌السلام) و حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) را قبول نکردند و در نتیجه هنوز در انتظار ظهور ماشیح موعود نشسته‌اند و در صدد فراهم کردن زمینه‌های ظهور او هستند.