محمد یونس رهبر موقت بنگلادش شد
محمد یونس، دشمن سیاسی دیرین شیخ حسینه، نخست‌وزیر بنگلادش در پی اعتراضات در این کشور به عنوان رهبر موقت بنگلادش منصوب شده است.
انتصاب این برنده جایزه نوبل صلح به عنوان مشاور ارشد دولت موقت، یک روز بعد از آن روی داده که شیخ حسینه بعد از چند هفته اعتراضات در این کشور از بنگلادش گریخت.
یونس در سال ۲۰۰۶ به دلیل ابداع طرحی برای اهدای وام‌های خرد تجاری به فقرای بنگلادش برنده جایزه نوبل صلح شد. در سال ۲۰۰۷ همزمان با تلاش‌های یونس برای تشکیل حزب سیاسی خود، بین او و شیخ حسینه، نخست‌وزیر شکاف ایجاد شد و در نهایت حسینه او را دشمن کشور خواند و یک دادگاه محلی اخیرا حکم حبس او را صادر کرد.
دانشجویانی که رهبری اعتراضات در بنگلادش را بر عهده داشتند گفته‌اند دولت به رهبری نظامیان را نخواهند پذیرفت و از یونس خواستند رهبری دولت موقت را بر عهده بگیرد.
شهاب‌الدین همچنین دستور آزادی خالده ضیاء نخست وزیر پیشین و رقیب شیخ حسینه از بازداشت خانگی را صادر کرد. دولت شیخ حسینه در سال ۲۰۱۸ خالده ضیاء را به فساد متهم کرد و تحت بازداشت خانگی قرار داد.
یونس ۸۴ساله و بانک وی با نام «گرامین» سال ۲۰۰۶ به دلیل تلاش برای خارج کردن میلیون‌ها نفر از فقر و اعطای وام‌های زیر ۱۰۰ به مردم فقیر روستایی برنده جایزه صلح نوبل شد.
اعتراضات بنگلادش اول ژوئیه برابر با ۱۱ تیر۱۴۰۳ آغاز شد؛ زمانی که فعالان دانشجویی در دانشگاه داکا، بزرگترین دانشگاه این کشور، به شدت با پلیس و هواداران دولت درگیر شدند، شدت یافت.
این اعتراضات در یک نظام بحث برانگیز سهمیه‌بندی مشاغل ریشه دارد که تا ۳۰ درصد مشاغل دولتی را به اعضای خانواده مبارزان جنگ استقلال بنگلادش در سال ۱۹۷۱ علیه پاکستان موسوم به «مبارزان آزادی» اختصاص می‌دهد.
شیخ حسینه ۷۶ساله از سال ۲۰۰۹ میلادی بعنوان نخست وزیر بنگلادش بر سرکار آمد و در انتخابات ژانویه گذشته نیز برای چهارمین بار در انتخابات پیروز شد. این ناآرامی‌ها در دوره صدارت وی بی‌سابقه بود.
نخست‌وزیر مستعفی بنگلادش تظاهرکنندگان را «تروریست» خوانده بود ولی با افزایش شمار کشته‌های این اعتراضات به بیش از ۳۰۰ نفر، مردم به کاخ نخست‌وزیری یورش برده و شیخ حسینه را مجبور به ترک کشور کردند.
درگیری‌های شدید روز یکشنبه (۱۴ تیرماه ۱۴۰۳) بین پلیس و معترضان در بنگلادش به کشته شدن دست‌کم ۱۰۰ نفر انجامید و به این ترتیب تظاهرات مسالمت‌آمیز دانشجویی که در آغاز برای مخالفت با سهمیه‌های استخدام در دولت شکل گرفته بود به یک کارزار سراسری نافرمانی مدنی با هدف سرنگونی نخست وزیر بنگلادش تبدیل شد.