آیا علی (ع) دربِ خیبر را با قدرت جسمانی از جا کَند؟

جمعی از پیشوایان دینی و رهبران سیاسی از انبیا و اولیا گرفته تا حکما و عرفا، مردانی زاهد و باتقوا بودند، ولی مانند رسول خدا(ص) و امام علی(ع) اهل رزم و جنگ نبودند.

آن ها در صورت لزوم، فرماندۀ جنگ انتخاب می کردند و خود ناظر و مؤید بودند؛ مثل پیغمبری از بنی اسرائیل که در عصر خود، طالوت را انتخاب کرد تا با جالوت بجنگد. آری، بعضی پیامبران و مردان تاریخ در یک یا دو صفت، ممتاز و برجسته اند، اما در سایر خصلت ها ناقص و به زمین مانده اند. تنها رادمردی که هم اهل بزم است، هم مرد رزم، هم نویسندۀ قهّار، هم گوینده و سخنران ممتاز و محیّرالعقول، هم اهل عبادت و زهد و نیز اهل سیاست و حکومت، امام علی(ع) است.

کلامش فوق کلام مخلوق و مادون کلام خالق است. هم از نظر روحی، شجاع است و نیز از نظر جسمی، توانمند. در برابر آه یتیمان و بیوه زنان، عاجز بود، اما کشتن عمروبن عبدود و مرحب خیبری کار قهرمان معمولی نبود. کندن درِ پولادین و عظیم خیبر کار هر پهلوانی نبود. نوشته اند که آن را ۴۰ تَن باز و بسته می کردند، ولی علی(ع) فرمود: والله ما قلعت باب خیبر بقوه جسمانیه ولکن قلعته بقوه ربّانیه؛ به خدا قسم! درِ خیبر را با قدرت جسمانی از جا نکندم، بلکه آن را با قدرت و قوۀ الهی و ربانی از جای کندم.(ابن عساکر، کتاب تاریخ مدینه دمشق/ خوارزمی، کتاب مناقب)

ها عَلِیٌّ بَشَرٌ کَیْفَ بَشَر رَبّهِ فیه تجلّی و ظَهَر

آری، علی(ع) بشری فوق العاده بود که چنین قدرتی به او داده شده بود. در جنگ صفین به سنگ بزرگی برخورد کردند و لشکر برای برداشتن آن، عاجز و سرگردان مانده بود. علی(ع) یک تنه سنگ را برداشت و به یک طرف انداخت تا لشکریان به آسانی به آب دست یابند.

رسول خدا(ص) فرمود: «لا یحب علیا الا مؤمن و لا یبغض علیا الا منافق؛ دوست دارد علی را مگر مؤمن و مبغوض ندارد علی را مگر منافق»

این مضمون را هشت نفر از صحابه و حدود چهل نفر از علمای اهل سنت نقل کرده اند؛ مانند مسلم در صحیح، ترمذی ذر صحیح، احمد در مسند و ابن ماجه در سنن.