اصلى ترین مقدمات اجابت دعا چیست؟

خداوند متعال وعده داده که دعاى نیایشگران را اجابت کند لیکن تحقق این وعده منوط به تحقق حقیقت دعا از سوى داعى است. حقیقت دعا عبارت است از این که «انسان خود را در برابر خداوند متعال نیازمند مطلق ببیند و با پرستش او درصدد جلب عنایت و رحمت او برآید».

کسى که خود را نیازمند مطلق به بى نیاز مطلق مى بیند، از غیر او منقطع مى گردد و به او مى پیوندد.

به سخن دیگر خواندن خداوند متعال با خواندن غیر او تفاوت جوهرى دارد و تا حال انقطاع به انسان دست ندهد در واقع خدا را نمى خواند. حال انقطاع همان حالى است که از آن تعبیر به خالى کردن دل از غیر خدا شده است چنان که روایت شده از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله درباره اسم اعظم سؤال کردند، ایشان فرمود:

کُلُّ اسمٍ مِن أسماءِ اللّهِ، فَفَرِّغ قَلبَکَ عَن کُلِّ ما سِواهُ ، وَادعُهُ بِأَیِّ اسمٍ شِئتَ. هر اسمى از نام هاى خداست؛ پس دلت را از هر چه غیر اوست، فارغ کن و او را به هر اسمى که مى خواهى بخوان.

بر این اساس، اصلى ترین مقدمات اجابت دعا ، حال انقطاع و تهى کردن دل از امید به غیر خدا است و هر چه این حال در نیایشگر تقویت شود، دعاى او به اجابت نزدیکتر مى گردد ، بلکه اگر چنین حالى به انسان دست دهد بدون دعا نیز خواسته او تأمین گردد