نکوهش ریختن آبروی مومن در روایات

یکی از گناهان کبیره، ریختن آبروی مؤمن است. خواه با مسخره کردن باشد و خواه با عیب جویی، بدگویی و افشاگری و… باشد، که متأسّفانه در جامعه بسیار رایج است و گاهی بعضی از افراد از ریختن آبروی دیگران لذت می برند. در حالی که آبروی مؤمن در اسلام به قدری محترم است که اگر کسی آبروی مؤمنی را ببرد، خداوند آبرویش را می برد ولو در خانه اش باشد.[۱]

اسلام برای اثبات جرایم دو شاهد لازم می داند؛ ولی در خصوص مسائل ناموسی، چهار شاهد لازم دانسته است تا آبروی مؤمنین محفوظ باشد. تمام گناهان بعد از انجام گناه کیفر دارد به خلاف گناه آبروریزی که صرف دوست داشتن آن، کیفر دارد.[۲] پیامبر صلی الله علیه و آله به کعبه نگاهی کردند و فرمودند:
«چه با عظمت هستی و حرمت تو چقدر زیاد است؛ ولی حرمت مؤمن از حرمت تو بیشتر است. خداوند جان و مال و آبروی مؤمن رامحترم قرار داده است».[۳]

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند:
«مَنْ کفَّ نَفْسَهُ عَنْ اعْراضِ النَّاسِ اقالَهُ اللَّهُ یومَ الْقِیامَهِ».[۴]
«کسی که از ریختن آبروی مردم خودداری کند، خداوند در قیامت آبروی او را حفظ می کند.»

و نیز امام باقر علیه السلام فرمودند:
«کسی که از عیب جویی خودداری کند، خداوند او را از عذاب قیامت حفظ می کند».[۵]

و امام صادق علیه السلام فرمودد:
«مَنْ سَتَرَ عَلی مُؤمِنٍ عَورَهً یخَافُها، سَتَرَ اللَّهُ عَلَیهِ سَبْعینَ عَورَهً مِنْ عَوْراتِ الدُّنْیا وَالْاخِرَهِ».[۶]
«هر کس لغزش مؤمنی را که از افشای آن می ترسد بپوشاند، خداوند هفتاد عیب از عیوب دنیا و آخرت او را می پوشاند».

پی نوشت ها:
[۱] . کافى، ج ۲، ص ۳۵۵.
[۲] . سوره نور، آیه ۱۹.
[۳] . تفسیر کشاف، ج ۴، ص ۳۷۲، درالمنثور، ج ۶، ص ۹۲.
[۴] . وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۲۸۷.
[۵] . ثواب الاعمال، ص ۱۹۹،
« من کَفَّ نَفْسَه عَنْ اعْراضِ النّاس کَفَّ اللّهُ عَذابَ یَوْمِ القیامه».
[۶] . وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۵۸۶.