شبهه رجعت همه امامان در هنگام ظهور امام زمان(عج)

در هنگام ظهور امام زمان (عج) آیا همه امامان رجعت می کنند یا فقط امام حسین (ع) و اصحابش؟

همانطور که می دانید یکی از اعتقادات شیعیان این است که در زمان ظهور در اواخر حکومت امام عصر(ع) ائمه رجعت می کنند، بر این اساس امامان زنده می شوند، به دنیا برمی گردند و حکومت امام را ادامه می دهند.

در جلد ۵۳ کتاب بحارالانوار روایتی در این خصوص بیان شده است مبنی بر اینکه امام حسین(ع) با یاران خود زنده می شوند و به دنیا برمی گردند و امام زمان(عج) انگشتر نگین خلافت را به امام حسین(ع) می دهند و کسی که قرار است امام زمان را غسل و کفن کند و وارد خانه قبر نماید امام حسین(ع) است و نگین خاتم حکومت دنیا به دست امام زمان(ع) به امام حسین(ع) می رسد و امام حسین(ع) حکومت را ادامه می دهند.

از روایات و زیارات بر می آید که بقیه ائمه نیز رجعت خواهند کرد:

در زیارات و ادعیه های بسیاری عباراتی داریم مبنی بر اینکه من ایمان دارم که شما ائمه برخواهید گشت.
که بعضی از این دعاها عبارتند از:
۱. زیارت جامعه: «…مؤمن بایابکم، مصدّق برجعتکم …»
۲. زیارت آل یاسین: «….و انّ رجعتکم حق لا ریب فیها…»
۳. زیارت وارث: «….انى بکم مؤمن و بایابکم موقن…»

امام صادق(ع) فرمودند: از شیعیان ما اهل بیت نیست کسی که ایمان به رجعت ما ندارد.
در این روایات مدت حکومت و ترتیب حکومت مشخص نیست ولی آنچه مشخص است این است که بعد از آمدن همه امامان بساط زمین تمام می شود و قیامت برپا خواهد شد.

پیامبر اعظم (ص) فرمودند: زمانى که قائم آل محمد (عج) خروج نماید و سلطنت بدست او برسد، در آن زمان نبى اکرم (ص) و امیر المؤمنین خروج خواهند نمود در حالى که امیرالمؤمنین صاحب عصا و میسم است. که نقش آن بسم اللَّه است و با آن بر پیشانى افراد نقش مى‏زند که این فرد مؤمن است و نیز نقش میسم بسم الکافر است که با آن بر پیشانى کافران نقش مى‏ زند تا افراد کافر از مؤمن باز شناخته شوند، در آن زمان همه ائمه علیهم السلام رجعت خواهند نمود تا امیر المؤمنین (ع) و مهدى صلوات اللَّه علیه را یارى کنند، خصوصا انبیائى که در راه خدا آزار فراوان دیده‏ اند، نظیر زکریّا و یحیى و حزقیل و سایر انبیائى که بدست کافران کشته یا مجروح گشته ‏اند و همانا اخبار فراوان مستفیضى در باره رجوع ایشان به دنیا و انتقام کشیدن از قاتلین آنها و انتقام از خون حسین (ع) وجود دارد.(۱)

پی نوشت:
۱. مجلسی،محمد باقر، بحارالانوار، ترجمه جلد سیزدهم، دوانی،ص۱۱۶۵