امامت مهدی (عج): تداوم هدایت الهی و نقشه راه آینده شیعیان
سالگرد آغاز امامت حضرت مهدی (عج)، نه تنها یک واقعه تقویمی، بلکه نقطه‌ای بنیادین در تداوم سنت الهی هدایت است. این رویداد مهم، شیعیان را در پیچیده‌ترین شرایط تاریخی، از تردید و نگرانی رهانید و با معرفی امام زمان (عج)، راه روشن امامت را به عنوان معیار رهبری الهی به همگان نشان داد. فرهنگ مهدویت، از همان زمان به ستون اصلی هویت جمعی شیعیان تبدیل شد و راز پایداری و عبور از بحران‌های پیاپی را در خود نهفته داشت.
سالگرد آغاز امامت حضرت مهدی (عج) فراتر از یک تاریخ صرف، نقطه عطفی حیاتی در تداوم سنت الهی هدایت است. این رویداد، که در واپسین سال‌های قرن سوم هجری رخ داد، پاسخ شیعیان به شرایط دشوار و سرشار از ابهام آن دوران بود. کنترل شدید عباسیان در سامرا، شهادت‌های پیاپی امامان، و محدودیت‌های ارتباطی، فضایی از نگرانی را ایجاد کرده بود. اما با شهادت امام حسن عسکری (ع) و معرفی فرزند خردسال ایشان به عنوان امام دوازدهم، این حقیقت روشن شد که معیار رهبری الهی، نصب و تأیید پروردگار است، نه سن و سال.
این سنت الهی، پیش از این نیز در قرآن کریم با سخن گفتن عیسی (ع) در گهواره و نبوت یحیی (ع) در کودکی یادآوری شده بود. منابع معتبری چون “کمال‌الدین” شیخ صدوق و “الغیبه” شیخ طوسی، با دقت جزئیات این رویداد مهم و ابعاد گسترده آن را ثبت کرده‌اند. از همان زمان، اندیشه مهدویت فراتر از یک باور فردی، به ستون اصلی هویت جمعی و اجتماعی شیعیان بدل شد.
دوره غیبت صغری (۲۶۰–۳۲۹ ق)، که به تفصیل در آثار تاریخی و روایی بازتاب یافته است، به جامعه شیعه آموخت چگونه در غیاب دسترسی مستقیم به امام، حیات دینی و سیاسی خود را با تکیه بر عقلانیت و اجتهاد فقیهان استمرار بخشد. در حقیقت، فرهنگ مهدویت به عنوان یک سازوکار تاریخی، نقش محوری در حفظ هویت دینی و سیاسی شیعه ایفا کرد. این فرهنگ توانست شیعه را از بحران‌های پیاپی عبور دهد و بذر امید و پایداری را در نسل‌های بعدی بکارد.
اهمیت این واقعه، البته به گذشته محدود نمی‌شود و در عصر حاضر نیز پیام‌های راهبردی عمیقی برای ما دارد. در جهانی که قدرت‌های سلطه‌گر در پی بازسازی نظم‌های سیاسی به نفع خود هستند، فرهنگ مهدویت، مفهوم “انتظار” را به عنوان یک کنش فعال و تمدن‌ساز به ما عرضه می‌کند. انتظار، در نگاه روایات، به معنای آماده‌سازی فردی و اجتماعی است.
همان‌گونه که امام صادق (ع) فرموده‌اند: «هر کس می‌خواهد از یاران قائم باشد، باید منتظر بماند و در این مدت به ورع و اخلاق نیکو عمل کند» (الغیبه نعمانی، ص ۲۰۰). این حدیث ارزشمند به وضوح نشان می‌دهد که انتظار به معنای انفعال و سکوت نیست، بلکه مسئولیتی بزرگ برای ایجاد بسترهای لازم جهت ظهور است. این بسترها شامل گسترش عدالت، مبارزه بی‌امان با فساد، تولید و توسعه علم و فرهنگ، و آمادگی کامل برای ورود به مرحله‌ای نوین و درخشان از تاریخ بشریت می‌شود.
از این منظر، سالگرد آغاز امامت حضرت مهدی (عج) پیوندی زنده میان گذشته درخشان و آینده امیدبخش است. این روز بزرگ، ما را به تأمل عمیق در سیر تاریخ شیعه و بازاندیشی در وظایف خطیر امروزمان فرا می‌خواند. همان‌گونه که پیشینیان ما با امید راسخ به ظهور، توانستند هویت دینی خود را در سخت‌ترین شرایط حفظ کنند، امروز نیز ما وظیفه داریم با عمل صالح، بصیرت و تلاش‌های تمدنی، بستر تحقق آن وعده الهی را فراهم آوریم. اینگونه است که امامت مهدوی، هم استمرار تاریخ هدایت الهی است و هم نقشه راهی جامع و کامل برای آینده بشر.