شلمغانی چرا مورد نفرین امام زمان (عج) واقع شد؟
محمد بن علی بن ابی‌عزاقر شلمغانی، چهره‌ای پیچیده در تاریخ تشیع است که سرنوشتی عبرت‌آموز دارد. او که در ابتدا از فقهای برجسته امامیه و از یاران نزدیک امام حسن عسکری(ع) بود، به تدریج مسیر انحراف را در پیش گرفت و سرانجام مورد لعن امام زمان(عج) قرار گرفت.
شلمغانی در ابتدای حیات خود از علمای بزرگ شیعه به شمار می‌رفت. او روایات بسیاری از ائمه(ع) گردآوری کرده و تألیفات متعددی داشت که نشان از جایگاه بلند علمی او بود. ارتباط نزدیکش با امام حسن عسکری(ع) نیز بر اعتبار او می‌افزود.
آغاز انحراف:
پس از شهادت امام حسن عسکری(ع)، انتظارات شلمغانی برای نیابت امام زمان(عج) برآورده نشد و این مقام به حسین بن روح نوبختی واگذار گردید. این مسئله آتش حسادت را در وجود شلمغانی برافروخت و به تدریج باعث انحراف فکری او شد.
عقاید انحرافی:
شلمغانی به تدریج عقاید غلوآمیزی را تبلیغ می‌کرد:
ادعای حلول روح خداوند در خود
ادعای نیابت خاص امام زمان(عج)
تحریف روایات و احادیث به میل خود
ایجاد فرقه شلمغانیه با پیروان خاص
موضع گیری نایب امام و توقیع مقدس:
حسین بن روح نوبختی، نایب سوم امام زمان(عج)، در برابر این انحرافات ایستاد و پس از هشدارهای مکرر، سرانجام توقیعی از ناحیه مقدسه صادر شد که در آن:
شلمغانی به عنوان “مخذول الضال المضل” (گمراه و گمراه‌کننده) معرفی شد
او مرتد و دروغگو خوانده شد
شیعیان از ارتباط با او منع شدند
محاکمه و مرگ عبرت‌آموز:
پس از افشاگری‌های حسین بن روح و انتشار توقیع امام زمان(عج)، شلمغانی در محفلی عمومی حاضر شد و پیشنهاد مباهله (نفرین متقابل) داد. این خبر به گوش خلیفه عباسی، الراضی بالله، رسید و او دستور دستگیری و محاکمه شلمغانی را صادر کرد. سرانجام:
در سال ۳۲۳ هجری قمری دستگیر شد
به فتاوای علمای شیعه و سنی محکوم به مرگ گردید
ابتدا اعدام و سپس جسدش سوزانده شد
درس‌های تاریخی این ماجرا:
خطر غلو و ادعاهای بی‌اساس در دین
اهمیت پیروی از نایبان معصوم
عاقبت شوم حسادت و خودخواهی
لزوم مراقبت از تحریف احادیث
عبرت‌گیری از سرنوشت منحرفان
این واقعه تاریخی نشان می‌دهد چگونه فردی با موقعیت علمی ممتاز می‌تواند به دلیل هواهای نفسانی و ادعاهای نادرست، به ورطه هلاکت افتد و مورد لعن امام معصوم قرار گیرد