چرا عرب جاهلی اقدام به کشتن فرزندانِ خود می کرد؟!
از سنت های زشتِ «عربِ جاهلی» این بود که فرزندانِ خود را مى کشت. آنها برای این کار قبیح خود، سه توجیه داشتند:
۱. وقتی دختران یک قبیله در یکی از جنگها اسیر شدند، در همان قبیله ازدواج کردند و هنگام درخواست پدران شان برای مراجعت به قبیله خود، ترجیح دادند با شوهران و فرزندان خود باشند. این مسئله بر پدران آنها سنگین آمد لذا تصمیم گرفتند دختران را در کودکی بکشند، تا دچار این مشکل نشوند.
۲. از ترس اینکه درآمد آنها کم شود و نتوانند زندگی دختران را اداره کنند آنها را می کشتند.
۳. برای تقرّب به بتها عزیزترین افراد خود را قربانی بتها می کردند.
یکی از سنت های زشتِ «عربِ جاهلی» این بود که فرزندان خود را مى کشت؛ گاه پسران و گاه دخترانش را، و براى توجیه این کارِ فوق العاده زشتى که هیچ انسانى حاضر به انجام آن نیست، سه دلیل خرافى ذکر مى کرد:
۱. در یکى از جنگها دختران قبیله اى به دست قبیله دیگر اسیر شد. آنها همانجا ازدواج کرده، صاحبان فرزندانى شدند، پس از آتش بس و برقرار شدن صلح، از دختران خود خواستند که به قبیله خود بازگردند؛ امّا چون آنها ازدواج کرده و فرزندانى داشتند ترجیح دادند در همان قبیله نزد همسر و فرزندانشان بمانند.
این مسئله بر پدرانِ دختران سنگین آمد؛ زیرا هر کجا که مى نشستند به آنها مى گفتند که ناموستان در قبیله دشمن زندگى مى کند! آنها براى اینکه در آینده با چنین مشکلى مواجه نشوند تصمیم گرفتند هر زمان خداوند به آنها دختر داد او را زنده به گور کنند. این، یکى از توجیهات کشتن فرزندان توسّط عرب جاهلى بود.
راستى که این دلیل، دلیلى بى معنا و خرافه اى بى اساس، براى جنایتى هولناک و وحشتناک آن هم نسبت به جگرگوشه هایشان است. خداوند متعال در آیه های شریفه ۵۸ و ۵۹ سوره «نحل» به این مطلب اشاره کرده و مى فرماید: «وَ إِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنثَى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدّاً وَ هُوَ کَظِیمٌ * یَتَوَارَى مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ أَیُمْسِکُهُ عَلَى هُونٍ أَمْ یَدُسُّهُ فِى التُّرَابِ أَلَا سَاءَ مَا یَحْکُمُونَ»؛ (و هنگامى که به یکى از آنها بشارت دهند دختر نصیب تو شده، صورتش [از ناراحتى] سیاه و به شدّت خشمگین مى گردد * به خاطر بشارت بدى که به او داده شده، از قوم و قبیله خود پنهان مى شود؛ [و نمى داند] آیا آن [دختر] را با قبولِ ننگ نگهدارد، یا [زنده] در خاک پنهانش کند؟! آگاه باشید که بد حکم مى کنند!).
۲. توجیه خرافى دیگر آنها این بود که وقتى بچّه هاى ما زیاد شوند و به خاطر درآمد کم نتوانیم آنها را اداره کنیم، با دست خود فرزندان اضافى را مى کشیم تا فکرمان راحت باشد! آیا این سخن، سخنى خرافه و بى اساس نیست؟ آیا این تفکر، شکّ و تردید در رازقیّت خداوند متعال محسوب نمى شود؟ مگر هنگامى که در شکم مادر بود خداوند روزی اش را نداد؟ مگر زمانى که به دنیا آمد و قادر بر حفظ آب دهانش نبود خداوند از طریق پستانِ مادر، تشنگى و گرسنگى اش را برطرف نکرد؟ اکنون که قادر بر رفع نیازهاى خود هست، خداوند نمى تواند روزى اش را بدهد؟ این مطلب در آیه شریفه ۱۵۱ سوره «انعام» آمده است. توجّه فرمایید: «وَ لَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَکُمْ مِّنْ إِمْلَاقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُکُمْ وَ إِیَّاهُمْ»؛ (فرزندانتان را از [ترس] فقر نکشید؛ ما شما را و آنها را روزى مى دهیم).
۳. سومین دلیل خرافى آنها این بود که: ما باید عزیزترین عزیزانمان را فداى بت هاى خود کرده، و در برابر آنها قربانى کنیم. بدین منظور فرزندان خویش را همچون گوسفند در برابر بت سر مى بریدند. خداوند متعال به این کار بسیار زشت و ناپسند آنها، در آیه ۱۴۰ سوره «انعام» اشاره کرده است، آنجا که مى فرماید: «قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهاً بِغَیْرِ عِلْمٍ وَ حَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللهُ افْتِرَاءً عَلَى اللهِ قَدْ ضَلُّوا وَ مَا کَانُوا مُهْتَدِینَ»؛ (به یقین کسانى که فرزندان خود را از روى سفاهت و نادانى کشتند، گرفتار خسران شدند [زیرا] آنچه را خدا به آنها روزى داده بود، بر خود حرام کردند؛ و بر خدا افترا بستند. آنها گمراه شدند و هدایت نیافتند).
خلاصه اینکه عربِ جاهلى به دلایل خرافى، دختران و پسران خود را مى کشت و این ننگ در تاریخ به نام آنها ثبت شده است.