ماجرای محرومیت از تحصیل مدیر عامل انجمن دیستروفی کشور
رامک حیدری مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران دیستروفی از جمله افرادی است که در مقطع دکتری تنها به خاطر مناسب‌سازی نشدن دانشگاه تهران و خوابگاه‌های این دانشگاه به اجبار انصراف داد و ۱۱ سال انتظار کشید تا بلاخره دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات رشته مورد نظر را اضافه کرد.
به گزارش خبرگزاری افسران، از نگاه آدم‌هایی که تجربه‌ای از معلولیت ندارند، تنها مانعی که باید برای رفتن به دانشگاه پشت سر بگذارند، کنکور است اما هستند کسانی که کنکور را با موفقیت پشت سر گذاشتند و با رتبه‌های خوب راهی بهترین دانشگاه‌های کشور شدند اما فقط برای اینکه دانشکده پله داشت، آسانسورش خراب بود، رمپ و بالابر نداشت قید تحصیل را زدند و خانه‌نشین شدند.
رامک حیدری مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران دیستروفی یکی از آدم‌هایی است که در مقطع دکتری تنها به خاطر مناسب‌سازی نشدن دانشگاه تهران و خوابگاه‌های این دانشگاه به اجبار انصراف داد و ۱۱ سال انتظار کشید تا بلاخره دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات رشته مورد نظر را اضافه کرد و با توجه به مناسب‌سازی شدن این دانشگاه امکان تحصیل برای خانم حیدری فراهم شد. در گفت‌وگویی که با وی داشتیم از مشکلات جامعه دارای معلولیت برای تردد صحبت کردیم که در ادامه می‌خوانید.
حیدری از ماجرای ۱۱ سال انتظار خود برای ادامه تحصیل گفت: در مقطع ارشد دانشگاه تهران قبول شدم و راهی تهران شده و در موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران مشغول به تحصیل شدم. من مبتلا به دیستروفی عضلانی هستم و شرایط جسمی من روز به روز بدتر می‌شد اما آن روزها از ویلچر استفاده نمی‌کردم و می‌توانستم راه بروم، به همین جهت ۲ سال در مقطع کارشناسی ارشد تحصیل کردم.
وی افزود: در همان ۲ سال هم تردد برای من راحت نبود و بسیاری از دانشکده‌ها آسانسور نداشتند و نبود نرده کنار پله‌ها هم شرایط را برای من دشوار می‌کرد. مجبور بودم با کمک دیوار خودم را بالا بکشم. ساختمان‌ها قدیمی بود و آسفالت حیاط مناسب نبود و زمین می‌خوردم.
مدیرعامل انجمن دیستروفی توضیح داد: در خوابگاه فاطمیه پنج به من اتاقی دادند و برای اینکه دسترسی بهتری داشته باشم، اتاقم در طبقه همکف بود اما حمام در زیرزمین بود و آسانسوری هم وجود نداشت. بعدها ساختمان جدیدی ساختند اما این ساختمان هم مناسب‌سازی نبود و حتی در سالن اصلی هم پله‌های متعددی وجود داشت.
حیدری توضیح داد که مناسب‌سازی نبودن دانشکده و خوابگاه باعث شد تا با وجود قبولی در یک مرحله از آزمون دکتری از ادامه تحصیل انصراف دهد. وی در این باره گفت: بعد از ۱۱ سال انتظار شنیدم که دانشگاه آزاد رشته من را آورده و قبل از اینکه در کنکور شرکت کنم، از مراکز و واحدهایی را که رشته من را داشت، بازدید کردم. در بازدیدها متوجه شدم که واحد علوم تحقیقات شرایط مناسبی برای تردد معلولان دارد.
وی ادامه داد: مسیر دانشگاه علوم تحقیقات برای من بسیار دور بود اما تنها انتخابی که داشتم، همین بود. دانشگاه علوم تحقیقات بدون امتحان ورودی و به عنوان دانشجوی نخبه من را پذیرفت و مشغول به تحصیل شدم. البته در این دانشگاه هم گاهی مشکلاتی داشتم چراکه بالابر و آسانسور خراب می‌شد. حتی خرابی آسانسور باعث شد تا من با ۳۰ دقیقه تاخیر به یکی از امتحاناتم برسم.
حیدری بیان کرد: این شرایط دانشگاه‌های خوب کشور است و تصور کنید که شرایط در شهرستان‌ها به چه شکل است؟ حرف من این است که چرا مسئولان با وجود اینکه می‌دانند دانشگاه مناسب‌سازی نشده، دانشجوی دارای معلولیت پذیرش می‌کنند؟ علاوه بر این اگر امکان مناسب‌سازی وجود ندارد، مسئولان دانشگاه باید سیستم صوتی و تصویری را طوری تعبیه کنند که دانشجوی معلول بتواند، به صورت آنلاین از کلاس استفاده کند.
وی اضافه کرد: شرایط نباید به گونه‌ای باشد که دانشجویان دارای معلولیت پایین پله‌ها انتظار بکشند که کسی به آن‌ها کمک کند. در بسیاری از موارد هم اساتید همکاری نمی‌کنند که کلاس را به طبقه همکف انتقال دهند. حتی برخی اساتید به دانشجو می‌گویند که چرا می‌خواهی درس بخوانی، تحصیل که به درد تو نمی‌خورد!
حیدری تاکید کرد: طبق ماده ۲ قانون حقوق افراد دارای معلولیت تمامی مکان‌های عمومی باید برای معلولان دسترس‌پذیر باشند. دسترس‌پذیری یعنی فقط رمپ و آسانسور کافی نیست و حتی ارتفاع میزها باید طوری باشد که فرد دارای معلولیت هم بتواند استفاده کند. تا وقتی که ضمانت اجرایی برای قانون حمایت از معلولان وجود ندارد، این قانون کاغذ پاره‌ای بیش نیست.