فراز و نشیب ازدواج مجدد والدین و پیشگیری از آسیب مجدد
طلاق و ازدواج مجدد، فرایندی به‌شمار می‌رود که کودکان بخشی اساسی از آن را تشکیل می‌دهند و لازم است در راستای پیشگیری از آسیب دیدن آن‌ها، اقداماتی انجام گیرد.
به گزارش افسران، برای والدینی که از یکدیگر جدا شدند و تمایل به ازدواج مجدد دارند، کودکان بخشی بسیار تأثیرگذار و تأثیرپذیر از ماجرا به‌شمار می‌روند، چراکه ادغام دو خانواده مجزا با یکدیگر بسیار چالش‌برانگیز است. تحقیقات نشان می‌دهد که یک یا دو سال طول می‌کشد تا فرزندان با جدایی، جابه‌جا شدن بین خانه پدر و مادر و سایر تغییرات در خانواده و ساختار جدید آن سازگار شوند.
چنانچه یکی از والدین یا هر دوی آن‌ها به فکر ازدواج مجدد باشد، شرایط می‌تواند پیچیده‌تر شود، بنابراین لازم است که والدین درمورد نقش‌ها و مرزهای میان اعضای دو خانواده با یکدیگر صریح و شفاف عمل کنند. تیمی کار کردن اعضای خانواده، انعطاف‌پذیربودن و داشتن ارتباطات باز و صادقانه از مهم‌ترین اقداماتی است که هنگام ادغام دو خانواده باید مورد توجه قرار گیرد.
اهمیت آماده شدن والدین برای ادغام دو خانواده
ادغام دو خانواده با یکدیگر بسیار چالش‌برانگیز و در عین حال ارزشمند است. در صورتی که این تشکیل خانواده جدید شامل زوج‌های که از یکدیگر جدا شدند و دارای فرزند هستند، باشد شرایط چالش‌برانگیزتر نیز خواهد شد، چراکه در این پیوند مجدد کودکان عنصری کلیدی به‌شمار می‌روند که در شرایط کنار آمدن با جدایی والدین بیولوژیک و سازگاری با شرایط به‌وجود آمده هستند و اکنون نیز باید عضوهای جدیدی را در قالب والدین و خواهران و برادران ناتنی بپذیرند.
در این شرایط لازم است والدین شرایطی را ایجاد کنند که از شکل‌گیری زمینه‌های ایجاد مشکل تا حد امکان پیشگیری شود. برای تحقق این منظور باید درمورد نقش‌ها و مرزهای بین والدین مشترک، ناتنی و سایر اعضای خانواده شفاف بود. مهم‌تر از همه اینکه باید دقت داشت والدین ناتنی هرگز نمی‌توانند جای والدین بیولوژیک فرزندان را بگیرند و حتی در صورت برقراری روابط بسیار نزدیک، باز هم والدین ناتنی هستند. لازم است در این مورد صریح بود، از توهین به والد دیگر یا تخریب وی در نظر فرزند خودداری و از آن‌ها به خوبی یاد کرد.
نکته کلیدی دیگر این است که باید هر یک از طرفین نقش خود را با شریک زندگی‌اش در میان بگذارد. این دو باید توافق کنند که هنگام بروز مشکلات به‌عنوان یک تیم عمل و با یکدیگر همکاری کنند. علاوه بر این روشن بودن نقش والد بیولوژیکی در مقابل والد ناتنی، بسیار مهم است و از سردرگمی و تعارض جلوگیری می‌کند. صبور بودن نیز عنصری حیاتی است، چراکه زمان زیادی طول می‌کشد تا دو خانواده با یکدیگر ادغام شوند و در این راه مشکلات بسیاری وجود دارد که باید رفع شود.
احترام به عقاید و تفاوت‌های انتظاراتی که هر یک از طرفین از فرزندان خود دارند، تبادل بازخورد، عقب‌نشینی از بعضی تصمیمات بنا بر مصلحت، همچنین اولویت قرار دادن فرزندان و خودداری از مقایسه فرزندان تنی و ناتنی با یکدیگر از دیگر اقداماتی است که والدین باید در برقراری یک رابطه جدید با هم مورد توجه قرار دهند.
لزوم آماده کردن فرزندان برای پذیرفتن شرایط جدید
ایجاد رابطه با فرزندان ناتنی مدتی طول می‌کشد، در این مدت والدین باید با فرزندان ناتنی، همچنین با علایق، احساسات و دوستان آن‌ها آشنا شوند و سبک‌های متفاوت فرزندپروری در دو خانواده را شناسایی کنند. خودداری از تلاش برای تغییر این سبک‌ها بسیار مهم است، چراکه از یک سو باعث تضعیف رابطه جدید می‌شود و از سوی دیگر تأثیر خوبی بر فرزندان ندارد. انعطاف‌پذیر بودن در این زمینه بسیار مهم است.
اولویت بخشیدن به فرزندان و تلاش برای ایجاد روابط دوستانه میان آن‌ها بهترین راه برای تسهیل برقراری رابطه با آن‌ها است. همچنین لازم است هر یک از والدین زمان برنامه‌ریزی شده‌ای را با فرزندان بیولوژیکی خود داشته باشند و روزی را به وقت‌گذرانی با آن‌ها اختصاص دهند. تمرکز بر نکات مثبت ادغام دو خانواده و یادآور شدن آن به فرزندان، داشتن تفریح‌های دسته‌جمعی، صرف وعده‌های غذایی در کنار یکدیگر بدون تبعیض قائل شدن و اقداماتی از این قبیل نیز نقش بسزایی در برقراری پیوند میان اعضای جدید خانواده با یکدیگر ایفا می‌کند.
تشویق ارتباطات باز و صادقانه، تبدیل شدن والدین به الگوهای مثبت بر فرزندان، ایجاد ارزش‌هایی مانند همکاری، شفقت و احترام در خانواده، نشان دادن حمایت لازم نسبت به هر دو فرزندان تنی و ناتنی، درک چالش‌های موجود و تلاش برای رفع آن‌ها به بهترین شکل ممکن، برگزاری جلسات هفتگی خانوادگی برای بررسی وضعیت بچه‌ها، سعی در ایجاد اعتماد میان والدین و فرزندان ناتنی، برخورد منطقی با مقاومت فرزندان در برابر پذیرش والدین ناتنی و صبور بودن در این مسیر از جمله دیگر مسئولیت‌های والدین برای آماده کردن فرزندان در پذیرش ادغام دو خانواده با یکدیگر به‌شمار می‌رود.
یکی از مهم‌ترین موارد در این زمینه نیز خودداری از تنبیه فرزندان ناتنی مگر در صورت وجود اضطرار به‌شمار می‌رود که تأثیر بالایی بر فرزندان دارد، زیرا والدین ناتنی می‌توانند فردی فوق‌العاده تأثیرگذار در زندگی فرزندان باشند.
علاوه بر این صبر کردن تا زمانی که کودکان به‌طورکامل آماده شوند، شانس موفقیت رابطه جدید را افزایش می‌دهد و چنانچه این آمادگی به‌درستی انجام نگیرد، رابطه خراب می‌شود یا اعضای جدید خانواده از پذیرش فرزندان یکدیگر سر باز می‌زنند که این امر تأثیر ناگواری بر فرزندان، والدین و خانواده جدید دارد. آمادگی نداشتن فرزندان باعث بروز رفتارهای ناشی از حسادت یا افسرده شدن آن‌ها می‌شود. همچنین لازم است این ادغام تدریجی صورت گیرد و زمانی کودک را با خانواده جدید آشنا کرد که روابط به‌اندازه کافی قوی شده باشد تا از وارد آمدن آسیب مجدد به او پیشگیری شود.
آمادگی فرزندان، مستلزم مدت زمانی است تا آن‌ها به‌اندازه کافی فرصت سوگواری برای خانواده ازهم‌پاشیده و ورود به خانواده جدید را به‌دست آورند و از قرار گرفته شدن در معرض شکست‌های عاطفی پی‌درپی که سلامت روان آن‌ها را تهدید می‌کند، مصون بمانند. نحوه معرفی فرزندان به خانواده جدید نیز بسیار اهمیت دارد. در این میان تمرکز بر لذت بردن فرزندان از محیط، پرداختن به فعالیت‌های تفریحی برای خوشایند آن‌ها، خودداری از اجبار آن‌ها به پذیرفتن عضو جدید و صرف زمان بیشتر با جمع جدید پیش از ادغام بسیار اهمیت دارد.